Ποια «Ομογένεια» θέλουμε

Παρασκευή, 5 Ιουνίου, 2020 

Του Κωνσταντίνου Λυκογιάννη
Στον «Εθνικό Κήρυκα» της Τρίτης 25.5.2020 διάβασα το άρθρο του Προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Νέας Αγγλίας κ. Βασίλη Καυκά και μου έδωσε το έναυσμα να κάνω μερικές παρατηρήσεις σχετικά. Κατ’ αρχάς συμφωνώ μαζί του και συμμερίζομαι την αγανάκτησή του για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας, καθώς και τον πεσιμισμό του για το μέλλον των σχέσεών μας, δεδομένου ότι δεν βλέπει να υπάρχει, στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον, κάποια διάθεση εκ μέρους των πολιτικών μας για κάποια αλλαγή προς το καλύτερο στη συμπεριφορά τους απέναντί μας. Το αίσθημα περιφρόνησης και απαξίωσης που αισθάνονται για μας είναι διάχυτο στη συμπεριφορά τους και είναι τόσο εντατικό που έχει γίνει πλέον καθεστώς, ανεξάρτητα από πολιτική απόχρωση.
Για τους Ελληνες πολιτικούς είμαστε ο αστάθμητος παράγοντας. Δεν ξέρουν πόσοι είμαστε, πού είμαστε, τι είμαστε, τι θέλουμε. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να μας ποδηγετήσουν και να μας κάνουν όργανα στις πολιτικές τους επιδιώξεις. Ξέρουν ότι αφήνοντας την πατρίδα είδαμε νέους τόπους, νέους ανθρώπους, νέα συστήματα διακυβέρνησης, νέες θρησκείες και αποκτήσαμε μέτρο σύγκρισης και νέο τρόπο σκέψης και κρίσης. Δεν είμαστε πια όλοι κομμάτια της ίδιας στόφας. Και δεν μας εμπιστεύονται. Δεν μας θέλουν στα πόδια τους. Εχουν συνηθίσει χωρίς εμάς και έτσι θέλουν να μείνουν. Δηλαδή τους είμαστε πολιτικά άχρηστοι. Και όχι μόνον δεν προσπάθησαν ποτέ να κρύψουν τα συναισθήματά τους, αλλά και ψάχνουν ευκαιρίες να μας τα δείξουν.
Και μία από αυτές τις ευκαιρίες είναι η ψήφος των Αποδήμων. Στο νόμο που ψήφισαν έφτασαν στο σημείο ακόμα να αλλάξουν και το Σύνταγμα για να περιορίσουν όσο μπορούν περισσότερο τον αριθμό συμμετοχής μας στις προσεχές εκλογές. Νομοθέτησαν το παιδαριώδες, ότι είσαι Ελληνας και έχεις δικαίωμα να ψηφίζεις αν λείπεις μέχρι 35 χρόνια και μπορείς να αποδείξεις με δημόσια έγγραφα ότι στο διάστημα των 35 χρόνων έχεις ζήσει δύο χρόνια στη πατρίδα. Αν δεν τηρείς αυτούς τους όρους, δεν είσαι Ελληνας και δεν έχεις το δικαίωμα να ψηφίζεις. Οι δικαιολογίες, επίσης, ότι αυτή τη στιγμή αυτά μόνον μπορούμε να πάρουμε από την Αντιπολίτευση, δεν στέκουν. Ούτε, ότι πρέπει τώρα να γίνει μια αρχή, και ότι αργότερα μπορεί να βελτιωθεί το νομοσχέδιο. Αφού οι εκλογές θα γίνουν με τη λήξη της τετραετίας, ποια η βιασύνη για να ψηφιστεί τώρα ο νόμος; Γιατί δεν περιμέναμε λίγο; Μέχρι τις εκλογές μπορεί να ωρίμαζαν οι πολιτικές συνθήκες έτσι που θα ευνοούσαν ένα νόμο χωρίς προσβλητικές και υποτιμητικές εξαιρέσεις σαν αυτές που περιελήφθηκαν στο νόμο που ψηφίστηκε.
Μετά, τι σου λέει η αποπομπή του δικού μας ανθρώπου, του Αντώνη Διαματάρη από την κυβέρνηση; Ενός δικού μας παιδιού της Ομογένειας; Κανείς από την κυβέρνηση δεν ψέλλισε ένα λόγο υπεράσπισής του. Χωρίς κανένα ενδοιασμό ο Πρωθυπουργός αποδέχτηκε την παραίτηση λες και την αποζητούσε. Κανείς δεν στάθηκε στο πλάι του και άφησαν να επικρατήσουν οι απόψεις του κίτρινου Τύπου και γενικά της Αντιπολίτευσης, που χρησιμοποίησαν τον άνθρωπό μας σαν όπλο για να πλήξουν την κυβέρνηση. Φυσικά δεν ξέρουμε τι ειπώθηκε μεταξύ Αντώνη και πρωθυπουργού, αλλά δεν θα έπρεπε τουλάχιστον ο πρωθυπουργός δημοσίως να τον υπερασπιστεί; Αν όχι τον Αντώνη, δεν θα έπρεπε να υπερασπιστεί τις επιλογές του; Είναι αλήθεια ότι περιμέναμε πολλά από τον Κυριάκο, γιατί μας υποσχέθηκε και πολλά. Όπως φαίνεται όμως δεν θέλησε να πάει κόντρα στο επικρατών αίσθημα απαρέσκειας για τους έξω από δω, που τρέφει το ντόπιο πολιτικο σύστημα.
Στο άρθρο του ο κ. Καυκάς αναφέρει 15 φορές τον όρο «Ομογένεια». Αλήθεια, ποιος είναι η Ομογένεια; Οι εθνικοτοπικοί Σύλλογοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι επιστήμονες, οι τραπεζίτες, οι πλούσιοι, οι φτωχοί, η AHEPA, η Πίστης, το HALC, οι 100; Και η απάντηση νομίζω πως είναι «Ομογένεια» όλοι αυτοί μαζί. Ολοι, αλλά χωριστά. Ετσι όμως, η «Ομογένεια» παρουσιάζεται σαν ένα νεφέλωμα. Φαίνεται ωραίο, ειδικά όταν το χτυπά ο ήλιος, αλλά δεν έχει σχήμα, διαστάσεις, (μήκος, βάθος ,πλάτος), δεν έχει βάρος. Εχει όνομα αλλά δεν έχει υπόσταση. Δεν καταλαμβάνει χώρο στο Διάστημα. Και όπως είναι φυσικό, το χειρότερο, δεν έχει φωνή. Και όταν μία οντότητα δεν έχει υπόσταση, και δεν έχει φωνή δεν την ακούει κανείς και δεν την προσέχει κανείς.
Για να αποκτήσει όμως υπόσταση και φωνή η Ομογένεια χρειάζεται ΗΓΕΣΙΑ. Χρειάζεται να γίνει ΜΙΑ. (Το όνειρο του κ. Διαματάρη). Οταν μιλάνε οι πολλοί δεν ακούγεται κανείς. Χρειάζεται να εκλείψει το «εγώ» και να επικρατήσει το «εμείς». Δεν χρειάζεται να διαλυθούν οι υφιστάμενες οργανώσεις και ιδρύματα. Μόνο να ενωθούν και να γίνουν παραγωγικό κομμάτι του Παγκόσμιου Ελληνισμού, που είναι απαραίτητο. Αυτά που κάθε ένας από μας χωριστά κάνει για την πατρίδα, το κάνει ατομικά και για τη δική του αποκλειστικά ικανοποίηση. Να χτίσει ένα σχολείο, να δώσει ένα κομπούτερ σε κάθε παιδί του σχολείου του χωριού του, να κάνει μια δωρεά σε ένα νοσοκομείο, σε ένα πανεπιστήμιο, διαμαρτυρίες για την Κύπρο, να κάνει μια επένδυση, κ.ά. Θέλουμε και τα κάνουμε. Δεν είναι θεσμικά καθορισμένα.
Μια συμπαγής Ομογένεια θα πρέπει πρώτα να γίνει αρωγός του Ελληνισμού στον τόπο που υπάρχει και δρα. Π.χ. να επηρεάσει τα κέντρα λήψεως αποφάσεων για τα εθνικά μας δίκαια, να χρηματοδοτήσει προεκλογικές εκστρατείες, να χρηματοδοτήσει θεσμικά την Ελληνική Παιδεία, να ιδρύσει ένα κοινωφελές ίδρυμα στην πατρίδα, υποτροφίες Ελληνοπαίδων σε αμερικανικά πανεπιστήμια, Φοιτητική Στέγη κ.ά. (Αν τότε είχα το νοίκι για δωμάτιο στην Αθήνα, σήμερα θα ήμουν συνταξιούχος γιατρός). Να γίνει χρήσιμη.
Τότε η Ομογένεια θα είχε στεντόρεια φωνή στα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας και αποφασιστικό λόγο για το ποιος θα ήταν ο Υπουργός Απόδημου Ελληνισμού. Τότε θα αποτελούσαμε θεσμικό παράγοντα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ικανοί να συμβάλουμε στις απαιτούμενες διαδικασίες για τις αλλαγές της ελληνικής απαρχαιωμένης πολιτικής κουλτούρας.
Εχω νέα λοιπόν για το κ. Καυκά. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος, το κάνει για την ικανοποίηση μιας ανάγκης, τότε, αν εμείς δεν αναγκάσουμε τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας να αναγνωρίσει σαν αναγκαία τη συμμετοχή μας στη διακυβέρνηση, είμαστε καταδικασμένοι να παραμένουμε εσαεί απ’ έξω περιμένοντας να μας πετάξουν κάποιο κόκκαλο να γλείφουμε και να μη γρυλλίζουμε. Οπως ο Νόμος περί της ψήφου των Αποδήμων.
Δεν είμαι πολιτικός ή διπλωμάτης. Είμαι ένας ενενηντάρης που έχει δει και έχει ζήσει όλες τις μαύρες μέρες της σύγχρονης Ιστορίας μας και έχω μάθει να κρίνω τα πράγματα όπως τα βλέπω. Οπως είναι και όχι όπως θα ήθελα να είναι.

* Ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης είναι πρώην πρόεδρος του Πανηλειακού Συλλόγου Νέας Υόρκης.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ