Ανάλυση: Ποιος θα τους πει να φύγουν;

 Δευτέρα, 29 Ιουνίου, 2020

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Το κεντρικό κτίριο διοίκησης του Ελληνικού Κολεγίου και της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, στην πλέον περίοπτη θέση της πόλης Μπρούκλαϊν. Φωτογραφία: «Εθνικός Κήρυκας»/ Θεόδωρος Καλμούκος.

Η ανεπάρκεια αρκετών κληρικών δημιουργεί σοβαρής φύσεως προβλήματα στις κοινότητες, τα οποία πολλές φορές εξελίσσονται σε ρηγματώδεις καταστάσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διχοστασίες, αντιπαλότητες με τελικό θύμα τις ίδιες τις κοινότητες. Αλλωστε δεν χρειάζονται πολλοί, για να καταστούν πέτρα σκανδάλου και να διασύρουν το ιερό και τίμιο όνομα της Εκκλησίας και της Ομογένειάς μας, δύο ή τρεις είναι αρκετοί.

Αναμφίβολα η Εκκλησία μας εν Αμερική έχει ευλογηθεί να έχει στο δυναμικό της πολλούς άξιους και ικανούς ιερείς. Δεν λείπουν βέβαια και περιπτώσεις που κάποιοι δεν έπρεπε ποτέ να είχαν χειροτονηθεί. Το ερώτημα ωστόσο είναι τι δέον γενέσθαι με αυτή τη δεύτερη μερίδα; Νομίζω ότι η θεσμική διοίκηση της Εκκλησίας οφείλει να τους πει πως μέχρις εδώ ήταν και από εδώ και πέρα δεν μπορείτε να εξακολουθήσετε να είσθε ιερείς;

Δεν είναι δυνατόν να διαλύονται κυριολεκτικά κοινότητες οι οποίες πριν μερικά χρόνια έσφυζαν από ζωή και δραστηριότητα σε όλα και καθ’ όλα.

Ούτε να αποσυντίθενται Καθεδρικοί Ναοί και να φτάνουν στο έσχατο σημείο της ανυποληψίας και της θυμηδίας επειδή οι ιερείς τους δεν έπρεπε ποτέ να είχαν διοριστεί σ’ αυτούς, για να μην πω ότι ούτε καν θα έπρεπε να είχαν χειροτονηθεί ή κι ακόμα όταν έδειξαν ότι είναι προβληματικοί να είχαν απομακρυνθεί από την ιεροσύνη πριν χρόνια.

Είμαι της γνώμης πως το καλύτερο θα είναι να εφαρμόζεται η αρχή της πρόληψης, διότι είναι σοφό το «κρείττω προλαμβάνειν ή θεραπεύειν». Κι αυτό οφείλει να ξεκινήσει από τη Θεολογική Σχολή με πρώτο βήμα να γίνεται μία ενδελεχής διαλογή και επιλογή των εισερχομένων. Μ’ άλλα λόγια δεν είναι δυνατόν να γίνονται δεκτοί όλοι οι αιτούντες μόνο και μόνο για να παρουσιάζονται αυξημένοι αριθμοί.

Να το πω για άλλη μία φορά πως τα προβλήματα στις κοινότητες, ξεκινούν εν πολλοίς από τη Θεολογική Σχολή, στην οποία οφείλει να γίνει ολοκληρωτική εκκαθάριση χωρίς άλλη καθυστέρηση σε όλους τους τομείς: διοίκησης, καθηγητών, εισδοχής φοιτητών οι οποίοι οφείλουν να αναζητηθούν από τα σπλάχνα της Ελληνοαμερικανικής μας Κοινότητας. Να είναι παιδιά με ανατροφή, με ήθος, με πίστη και ελληνοπρέπεια. Ναι με ελληνοπρέπεια. Θα πρέπει κάποτε να εκλείψει αυτό το σύνδρομο της απελληνοποίησης διότι στο κάτω - κάτω της γραφής η ελληνικότητα συνιστά τη μοναδικότητα της ταυτότητας και αυτοσυνειδησίας μας.

Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς πως τις κοινότητές μας στις οποίες θα κληθούν να ιερατεύσουν τις ίδρυσαν πέτρα την πέτρα με δάκρυ και με αίμα με θυσίες και με χίλιες δυο στερήσεις και οικονομίες οι πρωτοπόροι Ελληνες μετανάστες, για να μπορούν σήμερα να λειτουργούν καμαρωτοί οι ιερείς και να χοροστατούν οι χρυσοποίκιλτοι Μητροπολίτες.

Και κάτι άλλο ακόμα, ανάγκη πάσα να αλλάξει η απάδουσα για κληρικούς νοοτροπία του επαγγελματισμού, με όλες αυτές τις συμφωνίες περί μισθών, ευεργετημάτων, οικιών, οχημάτων και τα συναφή. Κατανοητό πως οι άνθρωποι έχουν βιοτικές ανάγκες όπως όλοι οι άνθρωποι, πλην όμως στην περίπτωσή τους οφείλει να ισχύει το μέτρο και το θυσιαστικό.

Πολλές κοινότητες δεν μπορούν να αντέξουν τα υπέρογκα έξοδα, εκ των οποίων τα μεγαλύτερα είναι δύο, τα εξής: ο μισθός και τα ευεργετήματα του ιερέα και η ετήσια συνεισφορά στην Αρχιεπισκοπή. Οι καιροί απαιτούν και λόγω κρίσης κορωνοϊού να γίνουν περικοπές και μειώσεις σε αμφότερα.

Η ιεροσύνη δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σταδιοδρομία, αλλά θυσιαστική προσφορά εν αγάπη τετελειωμένη. Κι ακόμα οι ιερομόναχοι και οι Αρχιμανδρίτες να μην υπηρετούν σε ενορίες, αλλά να αποσυρθούν στα μοναστήρια, εκεί άλλωστε που ανήκουν. Αυτός ο καριερίστικος Αρχιμανδριτισμός έχει εξελιχθεί δυστυχώς σε «γάγγραινα» στο Σώμα της Εκκλησίας γενικώς.

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ