Κυριακή, 2 Αυγούστου, 2020
Πρόσφατα βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο, από την Ακαδημία των Τεχνών για τη μεγάλη προσφορά της στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Η μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας είναι ένας άνθρωπος οικείος, προσιτός και ειλικρινής που σε καθηλώνει με τη νεανικότητα της ψυχής της και τη φρεσκάδα του λόγου της. Είχαμε την τιμή να την συναντήσουμε διαδικτυακά και να μιλήσουμε μαζί της για το βραβείο της, την τηλεκριτική και την τηλεόραση. Την ευχαριστούμε πολύ.
Κυρία Γκολεμά, πρόσφατα βραβευτήκατε από την Ακαδημία των Τεχνών. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το βραβείο αυτό;
Οι άνθρωποι των Ακαδημίας των Τεχνών, που έχουν τα κορφιάτικα βραβεία είχαν την ευγενή καλοσύνη ανάμεσα σε έντεκα άλλους υποψηφίους να επιλέξουν και μία δημοσιογράφο που κατά τη γνώμη τους πρόσφερε πολλά στο δημοσιογραφικό χώρο, εδώ και σαράντα χρόνια. Ετυχε να είμαι αυτή και τους ευχαριστώ πάρα πολύ.
Το βραβείο ονομάζεται «Προσωπικότητες», δεν ξέρω αν είμαι μία προσωπικότητα, ξέρω ότι αυτά τα σαράντα χρόνια της δουλειάς τα πορεύτηκα καλά, έντιμα και σε μία εποχή που ακούγονται πάρα πολλά για τους δημοσιογράφους με κονδύλια που δίνονται, με χρήματα που παίρνουν οι εκδότες και όσοι διαθέτουν site, είναι πολύ τιμητικό να βραβεύεσαι μόνο με ένα βραβείο. Κάτι σημαίνει αυτό.
Δυστυχώς, αυτό το πρώτο βραβείο δεν μπόρεσα να το χαρώ, δεν μπόρεσα να πάω να το παραλάβω, γιατί είμαι στο κρεβάτι εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχα στο πόδι. Ομως ήτανε μία ωραία, πολύ σημαντική στιγμή που την αφιέρωσα στους φίλους που αυτή την περίοδο με φιλοξενούν στο σπίτι τους και με φροντίζουν.
Αν σας ζητούσαμε να μας παρουσιάσετε σύντομα την Ντέπυ Γκολεμά ως επαγγελματία αλλά και ως προσωπικότητα, πώς θα την χαρακτηρίζατε;
Στη δουλειά μου ήμουν ευφυής, παθιασμένη με τη δημοσιογραφία, και πολύ έντιμη, κάτι που ποτέ δεν παραβίασα. Στην προσωπική μου ζωή ήμουν πάντα πολύ δοτική στους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, είχα ερωτικότητα και μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον χώρο της τηλεόρασης;
Πολύ μικρή γύρω στα εικοσιπέντε μου είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω τον Φρέντυ Γερμανό, ο οποίος έγινε ο δάσκαλός μου. Τον ακολούθησα μέχρι το 1995 οπότε και σταμάτησαν οι εκπομπές του. Ημουν πάντα το δεξί του χέρι και αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα, με δίδαξε πολλά πράγματα και κυρίως να καταλαβαίνω τις παγίδες που μπορεί υπάρχουν πίσω τα φώτα της τηλεόρασης και στον κόσμο της. Από την άλλη εγώ ασχολήθηκα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Περισσότερο ήμουνα προσηλωμένη στο γραπτό λόγο, αυτός μου άρεσε, στον «Ελεύθερο Τύπο» που είναι η εφημερίδα που με ανέδειξε εργάστηκα για περίπου 27 χρόνια, κι άλλα δέκα περίπου εργάστηκα στο δημοσιογραφικό όμιλο του Λαμπράκη. Στην τηλεόραση εργάστηκα σποραδικά, μετά από τον Φρέντυ, μία φορά έκανα και ένα τηλεπαιχνίδι το οποίο το μετάνιωσα. Από νωρίς κατάλαβα ότι για να κρίνεις τους ανθρώπους χρειάζονται κότσια τα οποία ευτυχώς τα είχα, και πάντα μου άρεσε περισσότερο ο δρόμος πίσω από το γυαλί.
Πόσο εύκολο είναι να εργάζεται κανείς ως τηλεκριτικός στην Ελλάδα;
Σήμερα έχει απαλύνει λίγο, δεν πολυπάρχει η τηλεκριτική γιατί τα νέα παιδιά που κάνουν αυτή τη δουλειά ταυτόχρονα κάνουν και εκπομπές στην τηλεόραση και αυτό δεν συνάδει, όπως είναι λογικό, με αποτέλεσμα η κριτική να μαλακώνει. Τα παλιότερα χρόνια όμως την εποχή που εμείς λάμψαμε ως τετράδα τηλεκριτικών στις εφημερίδες κυρίως, η ομιλούσα μαζί με την Χριστίνα Λικιαρδοπούλου, την Μαρία Πετρούτσου και την Πόπη Διαμαντάκου, όσοι έκαναν τηλεόραση ήταν συνάδελφοί μας αλλά ήταν στην απέναντι όχθη, σαν να υπήρχε μεταξύ μας σε ένα ποτάμι που μας χώριζε που πάντα και για άγνωστους λόγους ήτανε φουρτουνιασμένο δεν συμφιλιώθηκε με ποτέ. Αυτοί γιατί δεν δεχόταν την κριτική παρόλο που έβγαιναν δημόσια και εμείς γιατί εκεί τους κρίναμε.
Πώς βλέπετε την ελληνική τηλεόραση σήμερα από άποψη ποιότητας, ποικιλίας, πρωτοτυπίας, αν την συγκρίνετε με το παρελθόν;
Η ελληνική τηλεόραση όπως και η ελληνική κοινωνία πέρασαν πολύ δύσκολα. Περάσαμε δέκα χρόνια μιας πολύ μεγάλης κρίσης και πριν καλά καλά προλάβουμε να βγούμε από αυτήν την τεράστια κρίση που ισοπέδωσε τα πάντα και φυσικά ισοπέδωσε και την τηλεόραση, ήρθε ο κορωνοϊός για να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Μοιραία η τηλεόραση είναι πολύ φτωχή αυτή την εποχή. Αξίζει να αναφερθούμε σε κάποιες εξαιρέσεις, μυθοπλασίες όπως είναι οι «Αγριες Μέλισσες» που πραγματικά είναι ένα στολίδι για την Ελληνική τηλεόραση, ίσως και το «Λόγω Τιμής είκοσι χρόνια μετά» που παρόλο που δεν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό ήτανε μια πολύ καλή δουλειά και το «Κόκκινο Ποτάμι» μέσα από το οποίο μαθαίνεις και ιστορία για όσα έχουν συμβεί εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Μετά από κει και πέρα βλέπεις τις προσπάθειες να μετατρέπονται σε Reality Show, σε διάφορα τέτοιου είδους προγράμματα, που δεν προσφέρουν σοβαρή ψυχαγωγία. Είναι προγράμματα ευρείας κατανάλωσης από τα οποία κερδίζει το κανάλι λόγω των διαφημίσεων, οι κριτές αν υπάρχουν λόγω των αμοιβών τους. Ωστόσο οι συμμετέχοντες δεν φαίνεται να επωφελούνται σε κάτι ουσιαστικό, εκτός ίσως από το «Master Chef», με την έννοια ότι εκεί υπάρχει μία τέχνη, η τέχνη της μαγειρικής που εξελίσσεται και που μπορεί πιθανά να βοηθήσει τους συμμετέχοντες να βρουν κάποια δουλειά.
Αν δεν ήσασταν δημοσιογράφος τι θα θέλατε να είστε;
Στα νιάτα μου ήθελα να κάνω Αρχαιολογία αυτή ήταν η αγάπη μου. Δεν μπόρεσα να το κάνω εξαιτίας ενός νεανικού έρωτα, και μετά από πολύ νωρίς μπλέχτηκα με το δημοσιογραφικό κόσμο. Υπήρχε μία έφεση, υπήρχε ένα μεγάλο μεράκι γιατί αν δεν έχεις μεράκι για αυτή τη δουλειά καλύτερα να μην το κάνεις, δεν υπολογίζεις ώρες, δεν υπολογίζεις οικογένεια ή φίλους. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από αυτό το δρόμο που πήρα και που ελπίζω να τελειώσει κάποια στιγμή όμορφα.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της τηλεόρασης;
Στη μορφή που είναι αυτή τη στιγμή η τηλεόραση δεν πιστεύω ότι έχει μέλλον. Νομίζω ότι η Πανδημία μας έμαθε χωρίς να το θέλει καινούργιους τρόπους να βλέπουμε τηλεόραση. Κλειστήκαμε πολύ σπίτι, είδαμε πολύ Netflix, πολλές σειρές, γνωρίσαμε άλλες πλατφόρμες που μπορείς να δεις αυτό που θέλεις, όποια ώρα θέλεις, όσο θέλεις, χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις μία εβδομάδα, για να δεις το επόμενο επεισόδιο, χωρίς τους στάνταρ κανόνες που έχει η τηλεόραση. Αρα πιστεύω, ότι η τηλεόραση έχει μία φθίνουσα πορεία. Ειδικά στην Ελλάδα έχει ένα κοινό γερασμένο, άνω των 65 ετών. Νομίζω ότι στο μέλλον θα υπάρχει τηλεόραση, αλλά ίσως με κάποια άλλη μορφή.
Η Ντέπυ Γκολεμά σπούδασε δημοσιογραφία, από το 1974 έως το 1977, στο «Εργαστήρι της Δημοσιογραφίας». Αμέσως μετά εργάστηκε στην Πρωινή «Ελευθεροτυπία» ως δόκιμη συντάκτρια.
Στα γραφεία της εφημερίδας, γνώρισε τον Φρέντυ Γερμανό, οπότε και άρχισε η καριέρα της δίπλα στον «πρίγκιπα της ελληνικής δημοσιογραφίας». Από το 1980 εργάστηκε για 10 χρόνια στα «Νέα» και συνέχισε την καριέρα της από το 1990 στον «Ελεύθερο Τύπο» για σχεδόν 30 χρόνια. Οταν ο «Ελεύθερος Τύπος» έκλεισε, εργάστηκε στη «Real News» του Νίκου Χατζηνικολάου. Για 18 ολόκληρα χρόνια συνεργάστηκε με την εφημερίδα το «Φως», την εφημερίδα του Ολυμπιακού, γράφοντας τη στήλη «Επιστρέφω αμέσως». Την περίοδο αυτή συνεργάζεται με το «Z news», ένα site τηλεοπτικού καλλιτεχνικού περιεχομένου.
Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου