Της Στέλλας Κοκόλη*
Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής, Στέλλα Κοκόλη. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: EΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ/ ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ
Αν ερωτήσεις τα παιδιά για κάποια αποτυχία ή για κάτι που έκαναν λάθος θα σου απαντήσουν «όχι, δε φταίω εγώ!». Φταίει ο τάδε, φταίει ο δάσκαλος, φταίει η μαμά, φταίει πάντα στο πιο αγαπημένο και κοντινό πρόσωπο προς αυτά. Ετσι και τώρα ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους πιο μεγάλους και στην Αρχιεπισκοπή κυρίως για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος του Απόδημου Ελληνισμού στην Αμερική. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Αυτό που είναι αληθές είναι ότι δεν ελήφθησαν τα σωστά μέτρα προστασίας από το καταστατικό της Αρχιεπισκοπής παλαιόθεν.
Το καταστατικό άφηνε τις κοινότητες αυτεξούσιες. Δεν υπήρχε κεντρικός φορέας να επιβλέπει, να συντονίζει και να διοικεί την λειτουργία των σχολείων, να είναι δηλαδή ένα ενιαίο συγκεντρωτικό σύστημα παιδείας όπου όλες οι κοινότητες θα υπακούν σ' αυτό και θα διευθύνονται από την κεντρική αρχή. Αυτό δεν είχε ληφθεί υπ’ όψιν. Αυτό ίσως ήταν η αρχή του κακού. Φταίνε όμως και οι ίδιοι οι μετανάστες διότι ήθελαν πάντα να προεδρεύουν στα κοινοτικά συμβούλια και να διευθύνουν τις τύχες των κοινοτήτων σε όλα τα θέματα και φυσικά και στη διαχείριση και προστασία των σχολείων.
Είναι βέβαιο ότι τα σχολεία και οι εκκλησίες κτίστηκαν από τους μετανάστες, μάλιστα δε όχι από τους πλούσιους κι ευκατάστατους μετανάστες διότι κατά τα πρώτα χρόνια -όπως μαρτυρεί η ιστορία του ανοίγματος των κοινοτικών σχολείων- δεν είχαμε πλούσιους μετανάστες αλλά από το υστέρημα των φτωχών βιοπαλαιστών και των κουρασμένων παππούδων και πατέρων μας μαζεύτηκαν τα χρήματα αυτά για να ανοίξουν και να λειτουργήσουν τα ημερήσια σχολεία των κοινοτήτων μας, κυρίως στη Νέα Υόρκη αλλά και Σικάγο και στη Βοστώνη. Τότε ήταν που οι νεοφερμένοι Ελληνες έφερναν μαζί τους την αγάπη για τη γλώσσα, τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους. Ηταν η εποχή που πολλοί Ελληνες προσπαθούσαν να βάλουν τα παιδιά τους στα ημερήσια Ελληνικά σχολεία για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους μέσω της γλώσσας και του πολιτισμού τους και να γίνουν άξιοι πολίτες της αμερικανικής κοινωνίας όπου θα ζούσαν και θα μεγαλουργούσαν αργότερα. Και πράγματι αυτά τα παιδιά που αποφοίτησαν από τα ημερήσια Ελληνικά μας σχολεία και διδάχτηκαν γαλουχημένα με τις απαράμιλλες πολιτιστικές αξίες του δικού μας ελληνικού πολιτισμού και παρακαταθήκης τυγχάνει να είναι σήμερα καταξιωμένοι επιστήμονες, εφευρέτες, πολιτικοί, νομικοί, ακόμα και στρατιωτικοί που έχουν διαπρέψει στην αμερικανική κοινωνία.
Προσφάτως ακούμε μεγάλα ονόματα από τον χώρο τον επιχειρηματικό, τον πανεπιστημιακό, τον πολιτικό και των εφευρέσεων, όπως ο George Yiannopoulos και άλλοι. Όλοι τους έχουν αποφοιτήσει από τα σχολεία του Αργυρίου Φάντη του Μπρούκλιν, του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και λοιπά και λοιπά.
Και τώρα ερχόμαστε στο ερώτημα «γιατί, αφού έχουμε χειροπιαστά παραδείγματα άξιων αποφοίτων από τα σχολεία μας, δεν υποστηρίξαμε, δεν διαφημίσαμε τα ελληνικά μας σχολεία;». Διάφορες απαντήσεις δίνουν οι διάφοροι. «Φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος». «Κι όμως, όλοι εμείς φταίμε». Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι υπεύθυνοι κυρίως οι γονείς. Ναι, είναι υπεύθυνοι. Προπάντων φταίνε οι γονείς που επειδή έχουν αποκτήσει κάποια οικονομική άνεση θεωρούν τα σχολεία μας υποδεέστερα και ότι δεν θα ανταποκριθούν στις ανάγκες της παιδείας των παιδιών τους και έτσι τα στέλνουν σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία γιατί πιστεύουν ότι εκεί θα λάβουν καλύτερη μόρφωση από ακριβοπληρωμένους δασκάλους και εμπλουτισμένα εργαστήρια Φυσικής και Χημείας.
Εν κατακλείδι, θέλω να υπογραμμίσω ποιοι φταίνε γι' αυτή την κατάσταση που εγώ προσωπικώς λυπούμαι αφάνταστα διότι δίδαξα στα σχολεία αυτά γνωρίζοντας ότι η Ελληνική Παιδεία διαπλάθει σωστούς χαρακτήρες, σωστούς πολίτες του αύριο.
Αν πάρουμε τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και όλους τους φιλοσόφους και φυσικούς της αρχαιότητος και διδάξουμε στα παιδιά μας τις ανεπανάληπτες θεωρίες τους που εστιάζονται στη σχέση του ανθρώπινου πνεύματος με το περιβάλλον, στην πρόοδό του και την ύπαρξή του σ’ αυτόν τον πλανήτη, μπορούμε να αποδείξουμε ότι διδάσκουμε σωστούς ανθρώπους έτοιμους να αντιμετωπίσουν μία υγιή και σωστά προσαρμοσμένη στην εξέλιξη κοινωνία.
Η Παιδεία η δική μας, η Παιδεία η Ελληνική, είναι ασυναγώνιστη, είναι πλούσια, είναι υποδειγματική. Είναι Παιδεία που μορφώνει τον άνθρωπο αλλά και τον συμμορφώνει ώστε να προσαρμοστεί και να εκτιμήσει ότι η εσωτερική του ύπαρξη συνυπάρχει με το περιβάλλον και τον εξωτερικό κόσμο του και ότι η τελείωσή του συνίσταται στην ισορροπημένη σχέση του με το περιβάλλον του και την κοινωνία που τον περιβάλλει, κάτι που δυστυχώς σήμερα δεν ισχύει. Αντιθέτως, η κοινωνία μας και το εκπαιδευτικό μας σύστημα σήμερα πάσχει από μία δυσαρμονία, από την έλλειψη αλληλοσεβασμού: δεν σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας, δε σεβόμαστε το περιβάλλον μας, δε σεβόμαστε τίποτα πλέον. Φταίμε λοιπόν εμείς οι άνθρωποι που σταματήσαμε και δεν δημιουργήσαμε πολλαπλά ελληνικά σχολεία. Φταίει η αλαζονεία, φταίει ο νεοπλουτισμός, φταίει το «εγώ» των κοινοτικών συμβουλίων, φταίει το ότι δεν πληρώνουμε ικανοποιητικά τους δασκάλους για να παραμένουν στα σχολεία και έτσι έρχονται μόνο προσωρινά για να μάθουν τι εστί παιδεία και να φύγουν για να πάνε στα δημόσια σχολεία όπου θα πάρουν καλύτερους μισθούς.
Φταίνε οι ίδιοι γονείς -επαναλαμβάνω- που δίνουν τεράστια ποσά στα ξένα σχολεία, ενώ αν έδιναν τα μισά από αυτά που πληρώνουν θα μπορούσε να ενισχυθεί το σύστημα της Παιδείας μας ώστε να έχουμε χρήματα. Διότι αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα. Προκειμένου να διατηρηθεί ένα σχολείο ο οικονομικός παράγων παίζει πρωταρχικό ρόλο.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η μετακίνηση από πόλη σε πόλη πολλών Ελλήνων αποτελεί πρόβλημα διότι συμβάλλει στην αποδυνάμωση του απαιτούμενου ελάχιστου αριθμού εγγεγραμμένων μαθητών, προκειμένου να ιδρυθεί και να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα ελληνικό σχολείο. Στις περιπτώσεις αυτές όπου παρατηρείται συνεχής μετακίνηση οικογενειών, ας γίνουν ενέργειες ώστε να υπάρξει ένα charter school ελληνικού ενδιαφέροντος όπου θα μπορούνε τα παιδιά να μαθαίνουν και να παίρνουν την απαράμιλλη και ασύγκριτη Ελληνική Παιδεία.
Τι μπορεί να γίνει; Πώς μπορεί να διορθωθεί αυτό το πρόβλημα; Πρώτον, πρέπει να συσταθεί ένα συγκεντρωτικό σύστημα Παιδείας σύμφωνα με το οποίο να ελέγχονται τα σχολεία από το κεντρικό γραφείο Αρχιεπισκοπής ή κάποιο άλλο Γραφείο που θα είναι κάτω από την ομπρέλα της Αρχιεπισκοπής διότι χωρίς την Εκκλησία --ας μη γελιόμαστε!-, χωρίς τη θρησκεία μας, δεν πάμε πουθενά. Όμως όλα μπορούν να διορθωθούν εάν μπει το θέμα επί τάπητος και αν όλοι μας, γονείς και κεντρικό σύστημα ενσκήψουμε στο πρόβλημα και αναδείξουμε κυρίως μέσα από τη διαφήμιση ό,τι καλύτερο έχουμε επιτύχει: όλους αυτούς που έχουν διαπρέψει και έχουν αποφοιτήσει από τα Ελληνικά μας σχολεία.
Ας αναφερθούν τα ονόματά τους σε μία εκπαιδευτική εκστρατεία για να δείξουμε στους πάντες ότι όλοι αυτοί οι επιστήμονες που διαπρέπουν σήμερα πέρασαν από τα δικά μας, τα Ελληνικά κοινοτικά μας σχολεία που τους έδωσαν τις βάσεις για την αριστεία. Δεν είδα να γίνεται κάτι τέτοιο. Δεν είδα ποτέ να διαφημίζεται το τάδε σχολείο κυρίως σήμερα που μπορούμε μέσω της τεχνολογίας να μπορούμε να παρουσιάσουμε αυτό το τέλειο σύστημα των σχολείων μας και με ονόματα να δείχνουμε ποιοι ήταν, ποιοι πέρασαν, και τι κατόρθωσαν.
* Η Στέλλα Κοκόλη είναι πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου