Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, 2020
Μπροστά μας είναι το δέντρο. Ψηλό μεν, αδιαπέρατο ακόμη απ’ τη ματιά μας μέχρι να δούμε ουσιαστική βελτίωση. Πίσω είναι το δάσος. Εκεί που οι περισσότεροι επιστήμονες αλλά και πολιτικοί αναλυτές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να κοιτάνε. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των σοβαρών ιώσεων, επιδημιών και πανδημιών. Στηρίζονται στο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης του πλανήτη, που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει πέρα από μικρούς ή μεγάλους μελλοντικούς εφιάλτες. Οι αποψιλώσεις των δασών, οι κτηνοτροφικές μονάδες που γεμίζουν κάθε σπιθαμή γης για να καλυφτεί η ανάγκη για κρέας όλου του πλανήτη αλλά και μια σειρά από άλλα μοντέλα που το μόνο που θα καταφέρουν με μαθηματική ακρίβεια είναι να κουράσουν, να εξαντλήσουν έναν πλανήτη που θα αρχίζει να φέρεται αλλοπρόσαλλα.
Σαν ένας άυπνος και καταπονημένος οδηγός που έχει μπροστά του πολύωρο ταξίδι. Ο πλανήτης αρχίζει να έχει τα νεύρα του σοβαρά. Και δεν δίνει δεκάρα για εμάς, δεν είμαστε κάτι σημαντικότερο από ένα κλαράκι ή μια χούφτα άμμος σε κάποια παραλία. Δεν έχει κανέναν συναισθηματικό δεσμό μαζί μας, θα μας τέλειωνε δίχως κανέναν ενδοιασμό. Οι φωνές για την κλιματική αλλαγή στην αρχή αντιμετωπίστηκαν ως γραφικές, αστήρικτα κινδυνολογικές που προωθούνται από ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα και επιδιώξεις. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα πέρα ίσως από κάποια δειλά «ρε μπας…» τα οποία όμως ακόμη δεν δείχνουν ικανά να επηρεάσουν. Ετσι κι αλλιώς υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου παγκοσμίως που δείχνει πως δεν έχει νόημα μια λογική κουβέντα μαζί τους. Καμία αντιπαράθεση στοιχείων και επιχειρημάτων δεν θα έχει αποτέλεσμα. Αν αύριο βγει ο Τραμπ και ζητήσει από τα εβδομήντα εκατομμύρια που τον ψήφισαν να βγουν στους δρόμους υποστηρίζοντας την περαιτέρω μόλυνση του πλανήτη γιατί η μόλυνση λειτουργεί ως λίπασμα, θα βγουν.
Η Ιστορία έχει δείξει πως τέτοιες οριακές αλλαγές στη σκέψη δεν επιτυγχάνονται παρά μόνο μετά από οριακές καταστροφές. Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη, γιατί όπως φαίνεται από αυτήν που ζούμε τώρα δεν πήρε το μήνυμα κανένας. Λέγαμε τον Μάρτιο πως είναι μια καλή ευκαιρία να δυναμώσουμε τα δημόσια συστήματα υγείας, να δούμε κάποιες δομές διαφορετικά, να θωρακιστούμε απέναντι στον ίδιο μας τον κακό εαυτό που ευθύνεται για πολλές από αυτές τις νέες πληγές. Είδαμε όλοι τι έγινε. Δεν το ‘χουν. Δεν το πιστεύουν, δεν τους αφορά, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα που να αμφισβητεί τις οικονομικές τους θεωρίες, την ιδεολογία της ευδαιμονίας εις βάρος όχι μόνο των αδυνάτων αλλά και των ίδιων των παιδιών τους.
Δεν μου αρέσει καθόλου το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο, πάντα το θεωρούσα ως ένα εύκολο σχήμα καταγγελίας και αποποίησης των προσωπικών μας ευθυνών, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να παραβλέψεις ένα «εκείνοι» κι ένα «εμείς». Πεντακάθαρο. Παγκοσμίως, δεν είναι ελληνικό. Λειτουργούν καθαρά με προεκλογικά κόλπα. Μικροπαροχές σήμερα, μικρά κομματάκια ζάχαρης για το πόπολο και τεράστια κέρδη για την αφεντιά τους, και άσε τους καρκίνους του μέλλοντος να τους λύσουν οι επόμενοι.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου