Κυριακή, 20-12-2020
Οι New York Times ρώτησαν έγκριτους επιδημιολόγους, εξειδικευμένους επιστημονικούς συντάκτες και ακαδημαϊκούς ποιες είναι οι προβλέψεις τους για το μέλλον («Κ», 17/12). «Πότε θα σφίξουμε πάλι τα χέρια;» η ερώτηση. «Δεν ξέρω για εσάς, εγώ δεν θα το κάνω», η απάντηση από τον δρα Αντονι Φάουτσι, επικεφαλής λοιμωξιολόγο των ΗΠΑ. «Ποια είναι η συμβουλή για τις οικογένειες που ανυπομονούν να γιορτάσουν Χριστούγεννα με τους αγαπημένους τους;». «Κάντε το μέσω Zoom. Μην αφήσετε τον βενιαμίν να έρθει σπίτι και να σκοτώσει τη γιαγιά. Σκεφτείτε λες και είμαστε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», απαντά ειδικός σε θέματα υγείας. «Κάτι που δεν θα θεωρήσετε ποτέ ξανά δεδομένο;». «Δεν θα θεωρήσω ποτέ ξανά δεδομένο ότι μπορώ να ταξιδεύω και να βλέπω όλους τους συγγενείς μου, την ευρύτερη οικογένειά μου», ομολογεί ακαδημαϊκός.
Εδώ, θα σταθούμε. Στα αυτονόητα που έχουν καταλυθεί. Στην Ελλάδα, οι νεκροί από τον κορωνοϊό ξεπέρασαν τις 4.000. Στο φετινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν θα γεμίσουν όλες οι καρέκλες. Και όχι μόνον επειδή το όριο των κατ’ οίκον συγκεντρώσεων είναι –προς το παρόν– 9 άτομα. Αλλά επειδή κάποιοι συμπολίτες μας, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς, συγγενείς, φίλοι, συγκαταλέγονται στις απώλειες αυτού του ασύντακτου «παγκόσμιου πολέμου». Γνωστοί ή άγνωστοι, ηλικιωμένοι, μεσήλικοι ή νέοι, καμία σημασία δεν έχει. Χάθηκαν, η συντριπτική πλειονότητα μέσα στο «δεύτερο κύμα», χωρίς «πρόσωπο» (αναφέρονται στην καθημερινή ενημέρωση μόνον ως αριθμοί), χωρίς κανείς από τους οικείους τους να τους έχει αποχαιρετίσει, να τους κρατήσει το χέρι. Και αυτό, είναι βέβαιο, βαραίνει τους δικούς τους ανθρώπους όσο και το πένθος.
Χρειάζονται ψυχικά αποθέματα, είναι αλήθεια, για να μην προσπεράσουμε συγκαταβατικά, θεωρώντας «ξανά δεδομένο» ότι κάποιοι θα πεθάνουν, επιστρέφοντας βιαστικά τις προσκλήσεις για ρεβεγιόν, γεύματα και συναθροίσεις. Δεν είναι ούτε μίζερο ούτε μελαγχολικό να αφήσουμε στο τραπέζι μας μια καρέκλα κενή. Να μην καταπιούμε βιαστικά και λησμονήσουμε πρόθυμα ότι χιλιάδες έφυγαν βίαια από τη ζωή. Να μην προσποιηθούμε ότι τίποτα δεν συμβαίνει και όλα εξακολουθούν να είναι όπως ήταν. Γιατί «συμβαίνει». Ναι, θα γιορτάσουμε, θα χαρούμε, θα συγκινηθούμε, θα αφεθούμε έστω κι αν «δεν σφίξουμε τα χέρια». Συμπεριλαμβάνοντας νοερά, όχι απωθώντας, τους «απόντες», ως μέλη μιας ευρύτερης οικογένειας. Γιατί ζωή και θάνατος παραμένουν καθρέφτες του παρόντος και τροφοδότες του μέλλοντός μας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου