Τρίτη, 22 Δεκεμβρίου, 2020
(ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/ EUROKINISSI)
Λίγες μόνο ημέρες μάς χωρίζουν από τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων την οποία φέτος θα γιορτάσουμε με διαφορετικό τρόπο και κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες τις οποίες έχει επιβάλλει η θανατηφόρα πανδημία του κορωνοϊού.
Μας παρέχεται, ωστόσο, η ευκαιρία, να αποπειραθούμε να ξαναανακαλύψουμε το νόημα των Χριστουγέννων και να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε όσο είναι εφικτό πως Χριστούγεννα πάει να πει ένσαρκη παρουσία του Θεού ανάμεσά μας.
Πως μυστήριο μεγάλο και παράδοξο τελεσιουργείται μέσα στο χρόνο και την ιστορία. Αναντίλεκτα πως είναι δύσκολο να διανύσει το περατό μυαλό μας την απεραντοσύνη του Γεγονότος, πως «Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος», δηλαδή, Αυτός που γεννήθηκε είναι Θεός, αλλά η Μητέρα παρέμεινε παρθένος. Η προσέγγιση μπορεί να γίνει μονάχα με τη δύναμη και τη δυναμική της πίστης. Προσοχή όμως εδώ, της πίστης, όχι κατά τρόπο θεωρητικό, αλλά ως εμπειρία ολοκληρωτικής αυτοπαράδοσης στον Θεό, ως σύναψη σχέσης μαζί Του.
Μας δίνεται η ευκαιρία σήμερα όταν λέμε Χριστούγεννα να βιώσουμε σώψυχα πως ο Θεός έγινε τόσο δικός μας, κι εμείς τόσο δικοί Του! «Χριστός γεννάται» σήμερα, ναι στο δικό μας το σήμερα, το οποίο ορίζει τον χωρόχρονο του Δεκέμβρη του 2020, έναν Δεκέμβρη πανδημίας απειλητικής και τον μεταποιεί σ’ ένα αιώνιο αδιάστατο παρόν, μέσα στο οποίο δίνει το «παρών» ως άνθρωπος, ο πάντοτε Υπάρχων Θεός, ο «Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος», δηλαδή Εκείνος που υπήρχε, που υπάρχει και που θα έλθει.
Μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναανακαλύψουμε όχι μονάχα τι γιορτάζουμε, αλλά και πώς το γιορτάζουμε; Αλήθεια τι ακριβώς κατανοούμε όταν λέμε ότι γιορτάζουμε τη Γέννηση του Χριστού, Χριστούγεννα; Μέσα στη σημερινή ακατάσχετη πλημμυρίδα λόγου θρησκευτικού λυρισμού για την ικανοποίηση των συναισθηματικών μας ορμέφυτων, μ’ όλα αυτά τα φώτα και τα λαμπιόνια, τα στολίδια και τα δώρα τα οποία φέτος δεν φαίνεται να έχουν και μεγάλη προτεραιότητα λόγω της πανδημίας, η εκκλησιαστική εμπειρία έχει μια αλλιώτικη πρόταση κενωτική. Κι εμείς ως Εκκλησιαστικό Σώμα κάνουμε κάτι πολύ σοβαρό, ψηλαφίζουμε βιωματικά, εμπειρικά αυτή την «κένωση» -το άδειασμα δηλαδή του Θεού– στο βρέφος της Βηθλεέμ το οποίο φορεί σάρκα σαν τη δική μας, γι’ αυτό και ταυτιζόμαστε μαζί Του, διότι Εκείνος πρώτος ταυτίσθηκε με μας κατά τρόπω «κενωτικής» αγάπης και πτωχείας.
Κι ακόμα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε πως κάποιοι που πέρυσι ή πρόπερσι ή κι ακόμα πριν σαράντα μέρες ή μια εβδομάδα ήταν μαζί μας, φέτος απουσιάζουν γιατί έχουν φύγει για το ταξίδι το στερνό, για «χώρα μακρινή και αρυτίδωτη» (στοχαστικέ Ελύτη!). Συνάμα δε να στοχαστούμε πως και η κλεψύδρα του δικού μας χρόνου αδειάζει και κάποια Χριστούγεννα θα είμαστε κι εμείς απόντες…
Δυστυχώς η αίσθηση που παρέχεται αυτές τις μέρες από τη γενική εικόνα είναι πως η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων έχει αγγίξει πλέον τα όρια της ολοκληρωτικής αλλοτρίωσης του νοήματος και του μηνύματος της γιορτής.
Και κάτι άλλο ακόμα, στην ανταλλαγή των ευχών μας σήμερα φαίνεται να διαδίδεται και να επικρατεί όλο και πιο πολύ μια φρασεολογία και διατύπωση γενικευμένη, του είδους «καλές γιορτές» ή «να περάσετε καλά» ή απλά «χρόνια πολλά και του χρόνου», ανυποψίαστοι πως η σάρκωση του Θεού-Λόγου είναι η αιτία της γιορτής, κι είναι αυτό ακριβώς που καλούμαστε να ξαναανακαλύψουμε.
Εχω την αίσθηση πως η τεχνηέντως καλλιεργούμενη αποχριστιανοποίηση των Χριστουγέννων, από τους πολλούς και διαφόρους υπεναντίους του Χριστού, αποκτά στις μέρες μας εφιαλτικές διαστάσεις. Ευλογημένα και Ευφρόσυνα Χριστούγεννα σε όλους, Χριστούγεννα με τον Χριστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου