Τετάρτη, 5 Μαΐου, 2021
Φωτ. αρχείου: Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί με τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους, την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016, στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/Andrea Bonetti
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Τον Αλέξη Τσίπρα και μια συζήτηση που είχε μαζί του πριν από χρόνια επικαλέστηκε, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος της «Νew York Times» Μπρετ Στίβενς (Bret Stephens) για να καταδείξει ότι το εγχείρημα του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, να μεγαλώσει την αμερικανική κυβέρνηση με τα κολοσσιαία προγράμματα δαπανών οδηγούν σε παρακμή.
«Πριν από χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας, ο αρχηγός του κόμματος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς της Ελλάδας, με εξέπληξε με μια ερώτηση» γράφει χαρακτηριστικά στη στήλη του ο κ. Στίβενς. «Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί δεν έχετε αυτό το φαινόμενο να δίδετε χρήματα κάτω από το τραπέζι;» τον είχε ρωτήσει χαρακτηριστικά ο μελλοντικός τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας.
«Το θέμα ήταν η υγειονομική περίθαλψη. Η Ελλάδα διαθέτει ένα δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που, θεωρητικά, εγγυάται στους πολίτες της πρόσβαση σε απαραίτητη ιατρική περίθαλψη. Η πράξη, ωστόσο, είναι ένα άλλο θέμα. Οι ασθενείς σε ελληνικά δημόσια νοσοκομεία, όπως εξήγησε ο Τσίπρας, θα πρέπει πρώτα να δώσουν στον γιατρό έναν φάκελο με ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων προτού να περιμένουν να λάβουν θεραπεία. Η κυβέρνηση, πρόσθεσε, κακοπλήρωνε τους γιατρούς της και έπειτα κοίταζε από την άλλη πλευρά για να μπορούν αυτοί να αυξάνον το εισόδημά τους με δωροδοκίες».
Ο αρθρογράφος της «New York Times» χρησιμοποίησε τη συνομιλία αυτή που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα πριν από χρόνια για να καταδείξει ότι οι πολιτικές του «μεγάλου κράτους» μόνο θεωρητικά καλύπτουν τις ανάγκες των πολιτών.
Πήρε δε ανάλογα παραδείγματα από τη Γαλλία, τη Σουηδία αλλά και από τη Βρετανία.
Λέει π.χ. για τη Γαλλία: Η επιδοτούμενη φροντίδα παιδιών στη Γαλλία είναι, από κάθε άποψη, φανταστική για τους εργαζόμενους γονείς που κάνουν τα παιδιά τους σε αυτή τη χώρα. Εκτός αν υπάρχει διαρκής έλλειψη θέσεων. Στη Σουηδία, ένα σύνολο νόμων προστατεύει τους ενοικιαστές από το υπερβολικά υψηλό ενοίκιο. Εκτός από τους χρόνους αναμονής για τα διαμερίσματα που μπορεί να είναι έως και 20 χρόνια. Στη Βρετανία, η Εθνική Υπηρεσία Υγείας αποτελεί πηγή υπερηφάνειας. Εκτός αυτού, ακόμη και πριν από την πανδημία, ένας στους έξι ασθενείς αντιμετώπισε χρόνους αναμονής άνω των 18 εβδομάδων για θεραπεία ρουτίνας.
Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να θυμόμαστε καθώς ο πρόεδρος Μπάιντεν καταγράφει μια πορεία προς τη μεγαλύτερη επέκταση της κυβέρνησης από τη Μεγάλη Κοινωνία (Great Society) του Λίντον Τζόνσον. Μετά την υπογραφή του νομοσχεδίου ανακούφισης από την Covid-19, ύψους $1,9 τρισ., τον Μάρτιο, πρότεινε διακριτικό προϋπολογισμό $1,5 τρισ. τον Απρίλιο (αύξηση 16 τοις εκατό από αυτό το έτος, πάνω από αυτό που είναι πιθανό να είναι τουλάχιστον $3 τρισ. σε υποχρεωτικές δαπάνες για προγράμματα όπως το Medicare και το Medicaid), ο Πρόεδρος θέλει $2,3 τρισ. περισσότερα για υποδομές και $1,8 τρισ. για νέα κοινωνικά προγράμματα.
Αυτά είναι $7,5 τρισ. σε διακριτικές δαπάνες. Για να θέσουμε τον αριθμό σε προοπτική, ξοδέψαμε $4,1 τρισ. σε προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό δολάρια για σχεδόν τέσσερα χρόνια για να κερδίσουμε και να κερδίσουμε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν είναι ότι τα πράγματα που θέλει ο Μπάιντεν δεν αξίζουν. Πολλά από αυτά αξίζουν. Ούτε το βασικό ζήτημα είναι το τεράστιο κόστος. Τα αξιόλογα πράγματα αξίζουν συχνά το κόστος τους. Και οι Ρεπουμπλικανοί έχουν την ίδια αξιοπιστία στο θέμα των ελλειμμάτων δαπανών όσο και σε θέματα ηθικού χαρακτήρα στο υψηλό αξίωμα.
Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι οι μαζικές κυβερνητικές δαπάνες έχουν κρυμμένα κόστη που είναι δύσκολο να ληφθούν μόνο σε αριθμούς.
Στην ομιλία του προς το Κογκρέσο, ο Πρόεδρος περιέγραψε το πρόγραμμα θέσεων εργασίας του ως «επένδυση μίας γενιάς στην ίδια την Αμερική». Μερικά από αυτά που προσφέρει θα είναι δημοφιλή στο κοινό, και πολλά από αυτά θα είναι δημοφιλή σε όλα τα λόμπι που θα επωφεληθούν από το άνοιγμα της κάνουλας δημόσιου χρήματος.
Αλλά επενδύσεις όπως αυτές, όταν γίνουν, σχεδόν ποτέ δεν αντιστρέφονται. Οι δαπάνες θα γίνουν μόνιμες. Πέρα από το τεράστιο κόστος, το Κογκρέσο πρέπει να σκεφτεί πολύ σκληρά για το πραγματικό αλίευμα: μετατρέποντας την Αμερική σε ένα πιο ευγενικό, πιο ήπιο μέρος μόνιμης παρακμής.
Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου