ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ, Του Γιώργου Ιατρού

 Σάββατο, 7 Μαΐου, 2022 

Από αριστερά στη φωτογραφία: Η αφεντιά μου,  Γεώργιος Χριστόπουλος,

Παναγιώτης Φατούρος, Κώστας χατζής, Γεώργιος Μάρκος, Γεώργιος

Πανταζόπουλος και Σπύρος Μακρής.

Σαν τι να θέλει η ψυχή στον ουρανό να φτάσει. Φίλους καλούς καλή καρδιά κι απ' το χωριό κρασάκι.
Κάποιοι φίλοι ήρθαν χτες απ' τα παλιά φορτωμένοι με χιλιάδες αναμνήσεις. Είχαν όλοι γκρίζα τα μαλλιά και γεμίσαν την αυλή μου συγκινήσεις.
 Κι αν δεν είσαι, γίνεσαι αθεράπευτα ρομαντικός και νοσταλγός της εφηβείας, ξεθάβεις μνήμες, μυρωδιές, γέλια, κλάματα, μουσικές, εικόνες.
 Πόσους κύκλους πρέπει να κάνει η ζωή για να επιστρέψεις εκεί που ένιωθες καλά. Εκεί που ήσουν παιδί αυθόρμητο και ζωηρό.
Ακένωτη πηγή συναισθηματισμού ο άνθρωπος. Και οι νοσταλγίες! Θα λικνίζουν πάντα την ψυχή μας. Θα μαγεύουν. Θα ξανανιώνουν τη σκέψη και τους στοχασμούς μας. Και πάντα θα γίνονται αφορμή για να ξανά πηγαίνουμε στα περασμένα. Πάντα θα έρχονται να θα μας ντύνουν με τις παιδικές φορεσιές και τότε δεν θέλουμε και πολύ να ορμήσουμε τρέχοντας στις αλάνες των παιδικών μας χρόνων.
 Ήταν μια  συνάντηση  με ζεστούς, αυθεντικούς, μετρημένους ανθρώπους, Λογκανικιώτες, που περιείχε πολύ αγάπη, αλληλοεκτίμηση, κέφι και αναμνήσεις. Η ηλιόλουστη ημέρα και το κρασάκι βοήθησαν πολύ σε αυτό.
Και τι δεν είπαμε.  Φορέσαμε κοντό παντελονάκι και ξυπόλυτοι περπατήσαμε στα σοκάκια και στις γειτονιές του χωριού όπως τότε που ανέμελα παιδιά χωρίς πολλές σκοτούρες χωρίς προβλήματα και στρες και κρεβατομουρμούρες τότε που δεν σκεφτόμαστε το αύριο το πάρα πέρα μα να περάσουμε καλά εκείνη την ημέρα.
 Όλοι είχαν να διηγηθούν κάτι από τα παλιά. Τα χρόνια του δημοτικού, του γυμνασίου με ιστορίες των δύσκολων εκείνων χρόνων της φτώχειας αλλά και ...πικάντικες ιστορίες των νεανικών χρόνων. .Κάθε γενιά έχει τις ίδιες ανησυχίες. τα ίδια καρδιοχτύπια, τις ίδιες απαιτήσεις.
 Την δεκαετία του 60 ήταν όλοι νεαροί (τινέιτζερς), γάμπριζαν με λίγα λόγια, και έκαναν το παν για να αποσπάσουν την προσοχή κάποιας κοπέλας. Ενώ ήταν καλοκαίρι και έσκαζε ο τζίτζικας, αυτοί έβγαιναν με κοστούμι και γραβάτα γιατί θα περνούσαν έξω από το σπίτι της.
Μου άρεσε πολύ η ιστορία που κάποιος σαν άλλος Ρομέο, έβαλε μια σκάλα στο μπαλκόνι της Ιουλιέτας του, αλλά δεν έδωσε αρκετή κλήση στη σκάλα (ήταν σχεδόν όρθια) κι όταν ανέβηκε μερικά σκαλιά, η σκάλα έγειρε προς τα πίσω και σωριάστηκαν μαζί στο έδαφος.  Από την φασαρία ξύπνησαν οι γονείς της κοπελιάς κι άρχισαν να τον καταβρέχουν με τις κατσαρόλες. Αυτός όμως δεν το έβαλε κάτω περίμενε κι όταν ηρέμησαν τα πράγματα ανέβηκε στο μπαλκόνι και  μπόρεσε και γεύτηκε το φιλί της.
Κάποιοι άλλοι μια μέρα τους ήρθε η όρεξη για μεζεδάκι και σκέφτηκαν ένα πανέξυπνο κόλπο, μια σκηνοθεσία που θα την ζήλευε και ο Νίκος Φώσκολος. Κατάφεραν και παρέσυραν έναν κόκορα έξω από το κοτέτσι κάποιας νοικοκυράς που η καψερή όχι μόνο δεν κατάλαβε την κομπίνα που της έπαιξαν, αλλά στο τέλος επέμενε να πάρουν κόκορα και τους τον έδωσε με ευχαρίστηση.   Είναι ωραία να βρίσκεσαι με συντροφιά αγαπημένων ανθρώπων, με σωστή σκέψη και ανοιχτούς ορίζοντες
.Ένα γνωμικό λέει:  Αν θέλεις να νιώσεις πλούσιος , απλώς μέτρησε όλα τα πράγματα που έχεις που τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν.

Νιώσαμε πλούσιοι όλοι εκείνη την ημέρα και συμφωνήσαμε να ξανά βρεθούμε.