Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου, 2022
Πέρασαν 100 χρόνια από την καταστροφή και παρ’ όλο αυτό ένας «κόμπος» αναβαίνει στο λαιμό μας κάθε φορά που τη σκεφτόμαστε, ένας κόμπος για τους προγόνους μας που βρήκαν φρικτό θάνατο στα χέρια των Νεότουρκων, ένας κόμπος για αυτούς που πνίγηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης προσπαθώντας να φτάσουν στα παγερά αδιάφορα ξένα πολεμικά καράβια. Για αυτούς που από νοικοκύρηδες έγιναν πρόσφυγες.
Για εμάς όλους, για το Εθνος μας που ξεριζώθηκε από μια πατρογονική εστία χιλιάδων χρόνων.
Ολοι μας μεγαλώσαμε υπό το ασήκωτο βάρος της τουρκικής θηριωδίας, για την καταστροφή της Σμύρνης, που έγινε το σύμβολο της καταστροφής.
Ολοι μας τραγουδήσαμε τραγούδια – μοιρολόγια, διαβάσαμε βιβλία συγκλονιστικά για τους σπουδαίους εκείνους Ελληνες και τον ξεριζωμό τους, γνωρίσαμε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα ομογενών απογόνων μαρτύρων Μικρασιατών.
Κι σ’ όλους μας μένει μια απορία: γιατί;
Υπάρχει αρκετό φταίξιμο για όλους. Οταν ένας λαός παθαίνει μια τόσο μεγάλης έκτασης καταστροφή τότε κάποιο μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι. Βέβαια, άλλοι μικρότερο κι άλλοι μεγαλύτερο.
Το ερώτημα ωστόσο είναι τι συμπεράσματα – μαθήματα, χρήσιμα και στις μέρες μας, βγάζουμε από αυτή την εθνική καταστροφή;
Αυτά μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
Μακριά από εθνικούς διχασμούς. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο.
Και όχι υπερβολική εμπιστοσύνη στη διάθεση και την ικανότητα των ξένων να μας βοηθήσουν.
Αναλυτικότερα, η παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου, ηγέτη ασυνήθιστων ικανοτήτων, κατέστησε δυνατές τις νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους και στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων που ακολούθησαν.
Ωστόσο, ο μεγάλος διχασμός που υποβόσκει εξασθένησε τις δυνάμεις του έθνους στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Επιπλέον, βασιστήκαμε σε υπερβολικό βαθμό στις υποσχέσεις για υποστήριξη τρίτων, κυρίως των Εγγλέζων, για την επιτυχή εφαρμογή των στόχων μας.
Ομως και ο Βενιζέλος έχασε αναπάντεχα τις εκλογές και ο Τζορτζ Λόιντ, που ήταν το μεγάλο στήριγμα του Βενιζέλου. Και όταν τελικά ο Ατατούρκ, ο νέος δυναμικός ηγέτης στην Τουρκία, έκανε την εμφάνισή του αισθητή, οι σύμμαχοι έκαναν αυτό που συνήθως κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις: είδαν το συμφέρον τους. Ξέχασαν τις θυσίες των συμμάχων και φίλων τους, Ελλήνων.
Το κεντρικό, κορυφαίο ωστόσο σημείο που μένει ανεξίτηλα στη μνήμη είναι η χωρίς όρια βαρβαρότητα των Τούρκων. Οι σφαγές, οι βιασμοί, οι πυρκαγιές.
Οι Τούρκοι κάνουν ό,τι μπορούν να βγάλουν από πάνω τους το στίγμα αυτό, όπως κάνουν και στην περίπτωση των Αρμενίων.
Δεν μπορούν όμως γιατί υπάρχουν πλείστες μαρτυρίες. Εξ άλλου έχει πλέον αποδειχθεί από τις πιο επίσημες τουρκικές πηγές ότι η γενοκτονία των μειονοτήτων τους, Αρμενίων, Ελλήνων κ.τ.λ., αποτελούσε οργανωμένο, κρατικό σχέδιο.
Πέρασαν από τότε 100 χρόνια. Η Ελλάδα τού τώρα δεν έχει σχέση με την Ελλάδα τού τότε όσον αφορά την ομοψυχία και την ικανότητά της να στηριχθεί στον εαυτό της για την ασφάλειά της.
Τα συμπεράσματα και τα παθήματα αυτά καλό είναι να τα έχουμε βαθιά στη συλλογική μας μνήμη.
Ποτέ δεν μπορεί να προβλέψει κανείς πότε θα φανούν χρήσιμα.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου