Σάββατο, 1η Οκτωβρίου, 2022
Ο Ανδρέας Δρακόπουλος, συνπρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, σε αιχμαλωτίζει με την καθαρότητα της σκέψης του και την εύληπτη γλώσσα του. Είναι σπάνιο έως ανύπαρκτο να συναντήσεις σε συνομιλητή τέτοιου βεληνεκούς, έναν τόσο ενεργητικό και πρακτικό ιδεαλισμό και μια τόσο μεγάλη προθυμία να βοηθήσει τους ανθρώπους, την παιδεία, τον πολιτισμό, τις τέχνες και την επιστήμη. Η προσπάθειά του να πράττει ηθικά και υπεύθυνα, τον έχει οδηγήσει στο να βλέπει σωστά το παρόν και όχι μέσα από πολύχρωμα γυαλιά ιδεολογιών.
Οτι υπάρχουν και μερικοί που διαφωνούν το θεωρεί ένα ενθαρρυντικό σημάδι, γιατί έτσι επιβεβαιώνει αυτό το οποίο θέλει να είναι: ένας υπερασπιστής της ελευθερίας από τον δεσποτισμό, ένας άνθρωπος υπεύθυνος απέναντι στην ανθρωπότητα και στην αλήθεια.
Κατά κοινή ομολογία ο Ανδρέας Δρακόπουλος είναι πρότυπο ανθρώπου που κινείται αντισυμβατικά μέσα σε συμβατικές κοινωνικές φόρμες, με μια δομημένη αρετή και ήθος σπάνιο, με καλή θέληση, αλτρουισμό και τη βαθιά ανάγκη να μην σιωπά μπροστά στο ψέμα και στην υποκρισία. Η ζωή του και το έργο του είναι πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και στα περιοδικά και λίγο έως πολύ οι περισσότεροι τα γνωρίζετε. Η προσφορά του στην Παιδεία είναι τεράστια και οι προσπάθειές του να αναβαθμίσει ορισμένα ελληνικά σχολεία στη Νέα Υόρκη, εμπεριέχουν μεγαλειώδη ανεκτικότητα για μια κάστα ανθρώπων που ρυθμίζουν τα κοινά.
Με πρόσφατη διεθνή Πρωτοβουλία για την Υγεία που υποστηρίζεται πλήρως από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με προϋπολογισμό που υπερβαίνει τα $750 εκατομμύρια με απώτερο στόχο την ενίσχυση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας για όλους, ο Ανδρέας Δρακόπουλος δίνει ακόμα ευκαιρίες στους αρνητές της εξέλιξης της Ομογένειας να αναθεωρήσουν τη στάση τους, την οποία μας περιγράφει «με τη φλόγα της καρδιάς του που προσπαθεί να ανοίξει δρόμους στο χάος και να βοηθήσει το πνεύμα να βαδίσει» (Από την «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη, σελ. 81).
Κύριε Δρακόπουλε, κινείστε πάντα πάνω σε βασικά αξιώματα. Ποια είναι αυτά που θεωρείτε περισσότερο χρήσιμα και ταυτόσημα με τον σκοπό που υπηρετείτε στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος;
Θα έλεγα πως πρέπει να υπάρχει ανοιχτή πρόσβαση και ποιότητα στην Υγεία και στην Παιδεία. Αυτά είναι δύο πολύ βασικά αγαθά, είναι αυτονόητα θα έλεγα, και δεν πρέπει να αγωνίζεται κανείς για να τα κερδίσει. Επιβάλλεται να τα έχει όλος ο κόσμος. Πιστεύω στις ελεύθερες αγορές, αλλά από την άλλη πλευρά, πρέπει να υπάρχει κοινωνικό πρόσωπο σε όλους μας. Οπως ξέρετε, τώρα με το Ιδρυμα έχουμε αναλάβει μια μεγάλη πρωτοβουλία σχετικά με την υγεία, η οποία είναι παγκόσμια και ασφαλώς περιλαμβάνει πρώτα την Ελλάδα. Με αυτό το σκεπτικό, θα επιδιώξουμε να υπάρχει πρόσβαση στην κρατική υγεία για όλους. Η Παιδεία, ένα θέμα εξ ίσου σημαντικό, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το πλησιάσεις γιατί είναι ένας τομέας, όπου εμπλέκεται η πολιτική, οι φιλοσοφίες και οι ιδεολογίες και στο τέλος κανείς ξεχνάει ποιο είναι το ζητούμενο.
Ας έρθουμε στην Ομογένεια. Ποιες είναι οι δικές σας εκτιμήσεις για τον τρόπο αντιμετώπισης της ελληνικής παιδείας και των σχολείων;
Είναι κοινό μυστικό νομίζω στην Ομογένεια, αυτό το οποίο «δεν μπορέσαμε» να κάνουμε στον Αγιο Δημήτριο, στην Αστόρια. Για μένα ήταν μια πολύ μεγάλη απογοήτευση, σε πάρα πολλά επίπεδα. Ο τρόπος με τον οποίο μερικά άτομα αντιμετώπισαν την προσπάθεια αυτή δεν είχε δυστυχώς αναφορά στην πρόοδο και εκπαίδευση των παιδιών μας, με αποτέλεσμα να χαντακώσουν το μόνο σχολείο που είχε τις προϋποθέσεις να το αναδείξουμε. Η ομάδα αυτή που ηγούνταν στον Αγιο Δημήτριο, με εξαίρεση τον διευθυντή, τον κ. Κουλαρμάνη, δεν καταλάβαινε ούτε καν τι σημαίνει εμπίστευμα (endowment) και γιατί χρειάζεται, για να μπουν γερά θεμέλια στο σχολείο. Φέραμε στο συμβούλιο ανθρώπους από το Columbia, και από το NYU, και προτείναμε μία τρομερή αναβάθμιση, όχι μόνο οικονομική, αλλά και ποιοτική, για να δώσει έναυσμα για μια καινούργια αρχή, ώστε το σχολείο να ενισχυθεί και όχι μόνο να επιζήσει, αλλά να βοηθήσει τα παιδιά, τα οποία αξίζουν, να φτάσουν πολύ ψηλά. Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά έχουμε πάει σε 136 χώρες και τα περισσότερα προβλήματα τα έχουμε αντιμετωπίσει στην Ομογένεια. Η ζωή όμως σήμερα είναι δύσκολη και γρήγορη. Οταν δίνονται ευκαιρίες άλλοι τις παίρνουν και προχωράνε, άλλοι παραμένουν στα παλιά και μένουν πίσω.
Γιατί αρνήθηκαν τη χορηγία σας;
Είχαμε τότε προτείνει να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο συμβούλιο στον Αγιο Δημήτριο, όπως το ορίζει και ο νόμος 501 των Μη Κερδοσκοπικών. Θα παρέμεναν στο συμβούλιο και ο εκάστοτε ιερατικός προϊστάμενος και ο κ. Ανδριώτης. Είχε δεχτεί ήδη η Φλέμινγκ (Fleming), που ήταν τότε provost στο NYU, είχε δεχτεί και ο Μαρκ Μαζάουερ (Marκ Mazower) από το Columbia, ο σπουδαίος φιλέλληνας. Η ιδέα ήταν να γίνει ένα σωστό συμβόλαιο με σωστή στρατηγική για το μέλλον, με ένα εμπίστευμα 25 εκατομμυρίων, και να βάλουμε καινούργιες βάσεις, για να προχωρήσει η Παιδεία. Αυτό καταστράφηκε από «μέσα», από αυτούς που εκείνη την εποχή ήταν στην ηγεσία του σχολείου. Αυτό το οποίο κάναμε ήταν όχι μόνο να δώσουμε την οικονομική βοήθεια, αλλά την υποδομή τη σωστή, για να ανοιχτεί και να συνδεθεί το σχολείο με ένα κατά πολύ ανώτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον, αλλά «το φάγανε» από μέσα. Αυτή είναι και η μόνη αλήθεια. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, και να βρεθεί κάποιος αύριο να δώσει 100 εκατομμύρια, δεν θα πάει πουθενά, αν δεν υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι, η σωστή φιλοσοφία, η στρατηγική και η ματιά σε βάθος χρόνου, όχι μόνο για να φτιάξεις τις κτιριακές υποδομές, αλλά για να πλάσεις παιδιά μέσα σε αυτές, με ελληνική ψυχή. Αν δεν γίνουν αυτά, η γλώσσα μας θα χαθεί και αυτό θα είναι πλέον και το τέλος της ελληνικής παιδείας στη Νέα Υόρκη, όπως την ξέραμε.
Για να βελτιωθεί άρα η κατάσταση στα σχολεία μας, επιβάλλεται να αλλάξουν νοοτροπίες και παράγοντες.
Ασφαλώς και θα ξεκινήσω από τη σωστή ηγεσία, τη σωστή στρατηγική, τη σωστή συνεργασία μεταξύ των σχολείων, που δεν υπάρχουν. Εχουμε πολλά σχολεία, τα οποία φυτοζωούν, αλλά το κάθε σχολείο ξεχωριστά δεν δέχεται να κάνει συνεργασίες με άλλα σχολεία. Πριν κάποια χρόνια τους είχαμε καλέσει όλους και τους είχαμε προτείνει να συμφωνήσουν να κάνουμε μία δωρεά εμείς σαν Ιδρυμα, που να αποτελεί ομπρέλα για όλα τα σχολεία, να δώσουμε βιβλία, τεχνολογία, δασκάλους και τελικά κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον, γιατί φαίνεται δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς την ελληνική γλώσσα, δεν υπάρχει ελληνική παιδεία. Είμαι κάθετος σ’ αυτό! Οταν δεν υπάρχει ελληνική γλώσσα, χάνεται η ελληνική ψυχή. Αν χαθεί η γλώσσα μας, «μας φάγανε». Είναι ειρωνεία να βλέπουμε άλλες χώρες να προσπαθούν να μιμηθούν την ελληνική παιδεία κι εμείς που την έχουμε να αδιαφορούμε, ζώντας για το σήμερα και εξυπηρετώντας τοπικά συμφέροντα, με πλήρη άγνοια του τι σημαίνει ο πολιτισμός μας.
Οι εμπειρίες σας δείχνουν πικρία και οι ελπίδες σας συνηγορούν σε ένα θλιβερό τοπίο για το μέλλον του Ελληνισμού.
Μα δεν είναι μία η εμπειρία μου. Στον Καθεδρικό είχαμε βοηθήσει αρχικά και με ένα πολύ σεβαστό ποσό για ένα εμπίστευμα (endowment) γιατί αν δεν έχεις κάτι να σε στηρίζει σε δύσκολες συνθήκες, δεν μπορείς να συνεχίσεις, ούτε να κάνεις σχέδια για το μέλλον.
Αυτή λοιπόν η χορηγία χρησιμοποιήθηκε για να πληρώσει τις υπερωρίες του προσωπικού. Είχα και τα παιδιά μου τότε στο απογευματινό σχολείο και υπήρχαν πολλά άτομα που προσπάθησαν, και ακόμα προσπαθούν, να κάνουν κάτι καλό, αλλά τους «τρώει» το σύστημα. Η διαπίστωση που κάνω σαν πολίτης πια και όχι σαν Ιδρυμα είναι λυπηρή και απογοητευτική. Δεν τους ενδιαφέρει η Παιδεία… και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από την έλλειψη οικονομικών πόρων. Το να προσφέρεις σε ένα σχολείο 25 εκατομμύρια και μερικοί να μην ξέρουν τι σημαίνει endowment και οι άλλοι να μας λένε «αφού δε θα τα πάρω τώρα στην τσέπη μου, γιατί να το δεχτώ;» (έχουμε ακούσει και αυτά τα λόγια), αυτό σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης για να μην πω και έλλειψη ηθικής. Αυτές είναι οι σκέψεις μου που έχω κάνει και σαν πολίτης, αλλά και σας πρόεδρος ενός Ιδρύματος, που προσπαθεί να προσφέρει το καλύτερο στη γενέτειρα και στην Ομογένεια.
Γιατί αγαπάτε την Ελλάδα;
Θεωρώ τον εαυτό μου και όλους τους Ελληνες πολύ τυχερούς, που έχουμε γεννηθεί μέσα σε μία ελληνική ψυχή και πολεμάω γι’ αυτό που έζησα στην Ελλάδα, το πώς μεγάλωσα, το πώς ανδρώθηκα. Θέλω ακριβώς την ίδια εμπειρία να την ζήσουν και τα παιδιά μας. Δεν θέλω να χαθεί η γλώσσα μας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλου αυτού του βιώματος.
. Η ελληνική ψυχή είναι μοναδική και πρέπει να την ξυπνήσουμε από τον λήθαργό της, να την ταρακουνήσουμε, όχι να την αφήνουμε απλά να υπάρχει, σαν προσκύνημα στις κορνίζες των ηρωικών προγόνων μας.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου