Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου, 2023
Ο Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής κ. Γιάννης Κατσίμπαρης ήταν
καλεσμένος της Ομοσπονδίας Ελληνο-Αμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας
(Βοστώνης) στις εορταστικές εκδηλώσεις και την Παρέλαση της Βοστώνης το 2022
----------------------------------
Με καταγωγή από την Βούρμπιανη, Μαστοροχώρι των Ιωαννίνων από την μητέρα του και το Δίστρατο, Βλαχοχώρι της Κόνιτσας από τον πατέρα του, ο Γιάννης Κατσίμπαρης, ο πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής (Panepirotic Federation of America – PFA), αν και γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη και από παιδί «μέτοικος» σε εννέα χώρες, τα καλοκαίρια του σκαρφάλωνε τις πλαγιές της Τύμφης, του Γράμμου και του Σμόλικα με την αδελφή του, όταν ο παππούς τους, τους έπαιρνε μαζί του από τα ξημερώματα για να πάνε στα πριόνια του.
Ηγετική μορφή της περιοχής ο παππούς, πέμπτης γενιάς υλοτόμος/ξυλέμπορος, με την πρώτη να ξεκινά κάπου στα 1750, 42 χρόνια πρόεδρος δασικού συνεταιρισμού Διστράτου και επί 12 χρόνια πρόεδρος του χωριού, τους έπαιρνε μαζί όταν έκοβαν τους κορμούς των δέντρων και τα επεξεργάζονταν στα πριόνια, τα κατέβαζαν σε πλάκες οι αγωγιάτες στη δημοσιά να στεγνώσουν και για να τα παραλάβουν τα φορτηγά για τους αγοραστές. Το βράδυ γύριζαν στην Κόνιτσα μετά από δυο-τρεις ώρες δρόμο διασχίζοντας τα πανέμορφα χωριά της ορεινής Πίνδου. Αυτές οι μοναδικές στιγμές έχουν εντυπωθεί για πάντα στο μυαλό και την καρδιά του Γιάννη, ο οποίος γαλουχήθηκε από τους πρόγονούς του στη μαγεία του βουνού και φανατικός ορειβάτης, μέχρι σήμερα έχει γυρίσει όλες τις οροσειρές της Ηπείρου.
Επιστήμονας και τεχνοκράτης, εδώ και 10 χρόνια ζει στο Μίσιγκαν, αλλά δεν έχει την κλασσική βιογραφία του Ελληνοαμερικανού μετανάστη, αφού τα 51 από τα 55 χρόνια της ζωής του τα έχει ζήσει εκτός Ελλάδος, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, εν μέρει χάρη στον πατέρα του, που ήταν διπλωματικός υπάλληλος του υπ. Εξωτερικών. Ο Γιάννης Κατσίμπαρης ξεκίνησε τις σπουδές Μηχανολογίας στο Γούστερ της Μασαχουσέτης, συνέχισε στο Πολυτεχνείο του Ααχεν στην Γερμανία και μετά σπούδασε και Αεροναυπηγική στο Ντελφτ στην Ολλανδία.
Σήμερα είναι senior engineering project manager ειδικών συστημάτων πιστοποίησης υβριδικών αυτοκινήτων στην Burke Porter Group. Ο κοσμοπολίτης, ιδιαίτερα ευφυής και μορφωμένος πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής θεωρεί την Ηπειρο ρίζες του και προσωπική του πατρίδα. Η συνέντευξη μαζί του ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες που είχα μέχρι σήμερα και λυπάμαι που λόγω περιορισμένου χώρου δεν μπορώ να σας μεταφέρω την τόσο ενδιαφέρουσα περιήγηση που μου έκανε στην Ιστορία των Ιωαννίνων και της Β. Ηπείρου τού τότε και του τώρα.
«Τα πήραμε τα Γιάννενα», τι σημαίνει αυτή η φράση για σας;
Κατά την άποψη μου, η Απελευθέρωση των Ιωαννίνων δεν ήταν το μεγάλο στρατιωτικό γεγονός. Ηταν ένα πολύ ενθαρρυντικό γεγονός, γιατί αν δεν είχαν απελευθερωθεί τα Γιάννενα, δεν ξέρουμε πραγματικά, αν θα είχε πάρει αυτή την τροπή ο 1ος Βαλκανικός Πόλεμος. Τα Γιάννενα ήταν το πολιτιστικό διαμάντι της περιοχής. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πρόξενοι από την Γαλλία, την Αγγλία, την Ρουμανία, και από άλλες χώρες και δεν ήταν απλά μία μικρή επαρχιακή πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υπήρχαν μεγάλες πληθυσμιακά πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες δεν είχαν τέτοιες αναφορές στα Βορειοευρωπαϊκά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όπως τα Γιάννενα. Αυτό δείχνει το πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο των Ιωαννίνων. Το γεγονός ότι ελευθερώθηκαν τα Γιάννενα έδωσε αυτοπεποίθηση και μεγάλη ώθηση στον ελληνικό στρατό και είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν έγιναν μεγάλες εχθροπραξίες. Η πόλη είχε πολιορκηθεί επί μήνες και νόμιζαν ότι είχε αποδυναμωθεί, ενώ δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Οι Τούρκοι είχαν πάνω από 35.000 στρατό και τεράστιο αριθμό ατάκτων Τουρκαλβανών και λησταρχών, οι οποίοι είχαν κατέβει από τα οροπέδια της Αλβανίας στην κοιλάδα των Ιωαννίνων. Ηξεραν ότι αν οι Ελληνες απελευθερώσουν τα Ιωάννινα, ήταν το τέλος τους. Οπως και πραγματικά έγινε.
Σας έχουν διηγηθεί οι παππούδες σας κάποια ιστορία για τα γεγονότα της εποχής εκείνης;
Θα σας πω τι έχω ακούσει και διαβάσει για τον Εσάτ Πασά, ο οποίος υπήρξε εξέχουσα μορφή και γεννημένος στα Ιωάννινα. Ο Εσάτ Πασάς, λοιπόν, που ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός της πόλης, την παρέδωσε χωρίς να υπάρξει μεγάλη αιματοχυσία. Ο Εσάτ Πασάς ήτανε συμφοιτητής στην Στρατιωτική Σχολή της Πρωσίας του Βερολίνου με τον βασιλέα Κωνσταντίνο. Γνωριζόντουσαν κι αυτό κατά πάσα πιθανότητα έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Μάλιστα ο Εσάτ Πασάς ήταν καλύτερος μαθητής στην Σχολή από τον Κωνσταντίνο. Οταν παραδόθηκε λοιπόν είπε στον Κωνσταντίνο μια φράση ιστορική: «Σε κέρδισα στα μαθήματα, αλλά με κέρδισες στον πόλεμο», και του παρέδωσε το σπαθί. Ο Κωνσταντίνος δεν δέχτηκε το σπαθί και του είπε: «Των γενεών τα όπλα δεν παραδίδονται». Ενας Ηπειρώτης δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη, κάποτε, αφού είχε αποστρατευτεί, τον ρώτησε αν ήταν στην απογραφή, που είχε γίνει τις μέρες εκείνες, και τι δήλωσε για τη μητρική γλώσσα και το επάγγελμα. Η απάντησή του ήταν: «Μητρική γλώσσα η Ελληνική». Επάγγελμα: «Πασάς των Ιωαννίνων!», Με την παράδοση αποφεύχθηκε η καταστροφή της πόλης και μεγάλες απώλειες άμαχου πληθυσμού.
δήμαρχο Δρόπολης Δημήτρη Τόλη.
Θα θέλαμε να μας πείτε λίγα στοιχεία για τους συλλόγους της Πανηπειρωτικής και την ιστορία σας.
Οι σύλλογοί μας σήμερα απαριθμούν γύρω στους 18. Οι 4 μεγαλύτεροι βρίσκονται στην Νέα Υόρκη. Το πρόβλημα με την πανδημία είναι, ότι πάρα πολλοί σύλλογοι, άρχισαν να υπολειτουργούν, κυρίως γιατί τα ηλικιωμένα μέλη δεν ήταν εύκολο να κάνουν διά ζώσης ή διαδικτυακές συναντήσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, μπορώ να πω ότι έχουμε μία αναγέννηση πολύ σημαντική τα τελευταία χρόνια, που την αποδίδω σε κάποια προτερήματα των Ηπειρωτών που σχετίζονται με την ιστορία των κυμάτων μετανάστευσης στις ΗΠΑ.
Οι πρώτοι Ηπειρώτες ήρθαν μαζικά στην Νέα Υόρκη και την Βοστώνη από το 1910 και συνέχισαν το 1918, την δεκαετία του ’40 κ.λπ. Συγκεντρώθηκαν στην Βοστώνη, στο Μάντσεστερ, στο Γούστερ και άρχισαν να φέρνουν και άλλους από την Ηπειρο. Ετσι κάποια στιγμή το Γούστερ και τα περίχωρα είχαν γίνει ηπειρωτικό κέντρο, όπου και ιδρύθηκε το 1942 η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία. Επίσης, πολλοί Ηπειρώτες άρχισαν να προχωρούν προς τα έγκατα της Αμερικής, π.χ. σαν εργάτες στις γραμμές των τρένων καταλήγοντας στο Σεντ Λούις στο Μιζούρι, όπου και εκεί αναπτύχθηκε πολύ μεγάλη ηπειρωτική παροικία από τη δεκαετία του ’20. Το ίδιο έγινε και στο Ντιτρόιτ, αφού όπως είναι γνωστό ξεκίνησε η αυτοκινητοβιομηχανία Φορντ το 1906, ακολούθησε η Τζένεραλ Μότορς κ.λπ.
Υπάρχει συμμετοχή από νέους ηπειρωτικής καταγωγής στους συλλόγους σας;
Υπάρχει, γιατί οι σύλλογοί μας έχουν πολύ βαθιές ρίζες και έχουν και «νέο» αίμα. Στο Ελληνικό Μουσείο του Μίσιγκαν υπάρχει φωτογραφικό υλικό από γιορτές του 1932 και του 1946, με 2000-4000 ανθρώπους. Μετά την Απελευθέρωση των Ιωαννίνων ήρθε πολύς κόσμος στην Αμερική. Στον Μεσοπόλεμο «έσπασε» λίγο γιατί άλλαξαν οι νόμοι, αλλά ένα δεύτερο μεγάλο κύμα ήρθε μεταξύ του ’40 και ’50. Από το 1960 και ύστερα σταμάτησε η μεγάλη εισροή, γιατί οι περισσότεροι μετανάστευσαν προς Καναδά, Αυστραλία ή προς ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, το Βέλγιο, η Σουηδία κ.λπ. Μέχρι που το 1992 έπεσε το «σιδηρούν παραπέτασμα» και ξεκίνησε ένα νέο κύμα από Ηπειρώτες Ελληνες της Βορείου Ηπείρου, οι οποίοι είναι και η νεώτερη γενιά, άτομα που είναι γεννημένα στην Ηπειρο και κρατάνε τους συλλόγους μας ακόμα περισσότερο εν ζωή.
Ελληνισμός Β. Ηπείρου και προστασία των δικαιωμάτων τους. Ποια είναι η προσωπική σας τοποθέτηση;
Αυτό που υποστηρίζουμε είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα της μειονότητάς μας στην Αλβανία. Η κατάσταση σαφώς είναι καλύτερη σε σχέση με 30 χρόνια πριν, προβλήματα όμως υπάρχουν πολλά. Γνώμη μου είναι, ότι μόνο μέσα στα ευρωπαϊκά δεδομένα, μπορούν να λυθούν αυτά τα προβλήματα μόνιμα. Εύχομαι μια μέρα να είμαστε όπως το Βέλγιο με την Ολλανδία, που έχουν το Λιμβούργο χωρισμένο στη μέση και κανένας δεν καταλαβαίνει αν βρίσκεται στο Βελγικό Λιμβούργο ή στο Ολλανδικό, όπως δεν ξέρεις πότε βρίσκεσαι στην Γερμανική Αλσατία ή στην Γαλλική. Πιστεύω, ότι μία μέρα μπορούμε να είμαστε έτσι και με την Αλβανία.
Ποιες είναι οι πρωτοβουλίες της Πανηπειρωτικής για την επίλυση του προβλήματος της απογραφής στην Αλβανία;
Ενα σημαντικό θέμα που έχουμε αναλάβει πρωτοβουλία είναι η απογραφή. Το αλβανικό κράτος κοιτάει πάντα να μειώσει το ελληνικό στοιχείο. Η απογραφή θα γινόταν τον Οκτώβριο του 2022 και το κράτος ήθελε να την κάνει διά ζώσης. Οριζε λοιπόν ο νόμος ένα χρονικό διάστημα έξι εβδομάδων κατά το οποίο οι αρμόδιοι θα περνούσαν από το σπίτι του κάθε πολίτη. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν συνέφερε, όχι μόνο το ελληνικό στοιχείο, αλλά και τους αμιγώς αλβανικούς Δήμους. Σκεφτείτε, ότι ένα τεράστιο ποσοστό της τάξεως του 40% του πληθυσμού είναι Αλβανοί μετανάστες στο εξωτερικό, στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική… Αλβανοί σε όλη τη Γη! Οπότε όσο λιγότερο πληθυσμό δηλώσουν οι Δήμοι, τόσα λιγότερα κονδύλια θα πάρουν από την κεντρική κυβέρνηση. Οι Αλβανοί υπήκοοι ελληνικής εθνικότητας υπολογίζω ότι είναι περίπου 250.000 χιλιάδες. Στην τελευταία απογραφή είχαν μετρηθεί γύρω στα 30.000 άτομα. Ηταν φυσικό να μην αναγνωριστεί αυτή η απογραφή. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένας Ελληνας με αλβανική υπηκοότητα είναι μεροκαματιάρης στην Αθήνα και δουλεύει σαν οικοδόμος. Είναι δυνατόν να επιστρέψει έξι εβδομάδες στο χωριό του, για να περάσει ο υπεύθυνος υπάλληλος του αλβανικού κράτους και να τον καταγράψει; Σαφώς και όχι. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους Βορειοηπειρώτες που ζουν στο εξωτερικό. Γι’ αυτό το λόγο εμείς ως Π.O.A. κάναμε προτάσεις και συστάσεις μέσω αμερικανικής κυβερνήσεως, για να γίνει η απογραφή με βάση το αμερικανικό πρότυπο. Δηλαδή συμπληρώνοντας το σχετικό έγγραφο και υπεύθυνη δήλωση -είτε ηλεκτρονικά, είτε γραπτά- στην εκάστοτε Νομαρχία στην Αλβανία. Καταφέραμε να περάσουμε τον προβληματισμό μας και η απογραφή παρατάθηκε, για ένα χρόνο ώστε να αναθεωρηθεί ο νόμος.
Υπάρχει και ένα ανοιχτό θέμα με την αλβανική κυβέρνηση, η οποία δεν έχει καθιερώσει ακόμα δίγλωσσο σύστημα. Τι έχετε κάνει γι’ αυτό;
Ενα από τα πράγματα τα οποία καταφέραμε είναι το ότι κινητοποιήσαμε και Ελληνες ευρωβουλευτές και μη Ελληνες για τα θέματα των μειονοτήτων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπάρχουν ανοιχτά στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενα άλλο σοβαρό θέμα που αφορά τους Βορειοηπειρώτες, είναι ότι οι αιτήσεις που παρέχει το αλβανικό κράτος, καθώς και αλληλογραφία την οποία επιβάλλει πρέπει να γίνονται μόνο στην αλβανική γλώσσα. Υπάρχουν πάρα πολλοί ηλικιωμένοι, οι οποίοι δεν μπορούν να γράψουν καλά αλβανικά, καθώς επίσης και καινούργια γενιά Βορειοηπειρωτών (20-25 ετών), οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα, στην Αμερική ή στον Καναδά, δεν γνωρίζουν επίσης την αλβανική γλώσσα. Γιατί λοιπόν η γραφειοκρατία να μην είναι δίγλωσση, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη που έχουν μειονότητες;
Δεν κοστίζει τίποτα στο αλβανικό κράτος να το καθιερώσει και μάλιστα εάν χρειαστεί έχουμε προσφερθεί κι εμείς να βρούμε κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή μέσω του ελληνικού ή αμερικανικού κράτους για να χρηματοδοτηθεί η νέα αυτή μορφή. Το ίδιο θέμα έχουμε θέσει και για τις πινακίδες στους δρόμους που πρέπει να είναι και στα ελληνικά. Ενα άλλο πάγιο θέμα επίσης είναι ότι υποστηρίζουμε την αναστήλωση των εκκλησιών. Οι εκκλησίες αυτές είναι κτισμένες εκατοντάδες χρόνια πριν και θέλουμε να παραμείνουν τόποι λατρείας. Η αλβανική κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει το καθεστώς όλων των εκκλησιών και χαρακτηρίζει πολλές ακόμα ως μνημειακούς χώρους. Για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις εκκλησίες μας πρέπει να επιλύσουμε τα διάφορα προβλήματα με την αλβανική κυβέρνηση στο θέμα αυτό.
Σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς μετά την πτώση του Κομουνισμού στην Αλβανία έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος;
Τα Θέματα ιδιοκτησίας είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλους τους Αλβανούς υπηκόους γιατί την εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας δεν υπήρχε ιδιοκτησία και είχαν απαλλοτριωθεί τα πάντα. Το 1992 όταν έπεσε το καθεστώς του Χότζα και του Αλία και άνοιξαν τα σύνορα, όλοι όσοι είχαν περιουσία που είχε απαλλοτριωθεί, την ζήτησαν πίσω. Δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιος οργανισμός εξακρίβωσης των περιουσιακών στοιχείων, κάτι σαν Κτηματολόγιο δηλαδή. Ετσι όποιος είχε «μπάρμπα στην Κορώνη», δήλωνε ξαφνικά ότι είχε ιδιοκτησία. Σαν αποτέλεσμα έγιναν τεράστιες νοθείες και ξαφνικά βρέθηκαν άνθρωποι φτωχοί, να είναι τσιφλικάδες, ενώ πριν δεν είχαν τίποτα! Εννοείται ότι στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί πάρα πολλοί από τους Βορειοηπειρώτες ήταν φυλακισμένοι. Χρειάστηκαν πολλοί δικαστικοί αγώνες στη δεκαετία του ’90, για να μπορέσουν οι Βορειοηπειρώτες να πάρουν πίσω κάποιες περιουσίες, αλλά δεν υπήρχε και τότε συγκεκριμένος διαφανής περιουσιακός νόμος, που να κατοχυρώνει την ιδιοκτησία τους. Αυτό λοιπόν το θέμα το θίγουμε χρόνια τώρα και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επιλυθεί. Αυτόν το νόμο που ψηφίστηκε από την τελευταία κυβέρνηση Ράμα πριν μερικά χρόνια, τον συστήσαμε κι εμείς όσο περισσότερο μπορούσαμε, με συμβούλους οι οποίοι προερχόντουσαν από την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία, με καθηγητές αμερικανικών πανεπιστημίων και πραγματογνωμοσύνες επάνω στο νόμο, για να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός. Ο νόμος έχει περάσει μεν από την Βουλή, αλλά δεν έχει έμπρακτα επιβληθεί, δηλαδή ο νόμος είναι ακόμα στα χαρτιά. Η μεν αλβανική κυβέρνηση κωλυσιεργεί με τις λεπτομέρειες, το ελληνικό στοιχείο από την άλλη πλευρά δεν έχει κοινή γραμμή. Και έτσι αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο στην αλβανική κυβέρνηση να «νερώσει» το νόμο και να μην τον επιβάλει σωστά.
Θα θέλατε να μας αναφέρετε εν τάχει κάποια από τα έργα τα οποία έχουν συντελεστεί από την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία;
Βοηθάμε παντού όπου μπορούμε. Εχουμε ένα κονδύλι, το οποίο προέρχεται από δωρεές Ελλήνων ομογενών από τη δεκαετία του ’20 μέχρι σήμερα, το οποίο το επενδύουμε αναλόγως μέσω αμοιβαίων κεφαλαίων που χειρίζονται επαγγελματίες.
Θα σας αναφέρω κάτι πολύ συγκινητικό. Η κουβέρτα με την οποία σκεπαζόταν ο πατέρας μου το 1946 στην Παιδόπολη Ιωαννίνων, όταν ήταν 10 ετών, ήταν δωρεά της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής. Η Π.Ο.Α. μετά τον πόλεμο αναστήλωσε εκκλησίες, έχτισε καμπαναριά, διόρθωσε σχολεία κ.λπ. Στη δεκαετία του ’90 όταν άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, η Π.Ο.Α. έδωσε χρήματα και ενήργησε για να βγάλει κρατούμενους από τις φυλακές. Ξόδεψε πάρα πολλά λεφτά τότε για τους δικαστικούς αγώνες, για την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αναστήλωση εκκλησιών και την κατασκευή σχολείων μέσα στην Αλβανία. Μερίμνησε για την διευκόλυνση των προβλημάτων των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, κ. Θεόδωρος Καλτσούνης ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες της αμερικανικής κυβερνήσεως, ο οποίος συμβούλεψε το αλβανικό υπουργείο Παιδείας για να δημιουργήσει ένα καινούργιο σύστημα παιδείας. Μέλος της Πανηπειρωτικής και αυτός. Στην 10ετία του ’80 και ’90, οι πρώην πρόεδροι Τσούμπανος, Τζέλιος, Γκατζογιάννης κ.ά. διοργάνωσαν πολλαπλά συνέδρια και ημερίδες φέρνοντας εμπειρογνώμονες και προβάλλοντας το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας στον ΟΗΕ, στην Γενεύη και την Νέα Υόρκη. Ολα αυτά τα έξοδα καλύφθηκαν από την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία. Στα δυόμιση χρόνια που είμαι εγώ πρόεδρος έχουμε δώσει χρήματα σε σχολεία, όπως π.χ. στην Παιδαγωγική Σχολή «Παντελής Σωτήρης» στο Αργυρόκαστρο, στον «Ομηρο» της Κορυτσάς, το Γυμνάσιο Δελβινακίου για αγορές υπολογιστών, φωτοτυπικών μηχανημάτων, διορθώσεις εργαστηρίων, κτιρίων, αυλών κ.λπ. Εχουμε δώσει χρήματα σε εκκλησίες, σε ιδρύματα όπως την «Εστία Δερόπολης», χρηματικά βραβεία όπως σε απόφοιτους του Λυκείου Κόνιτσας κ.α.
Οργανώσαμε συναυλία για το ηπειρώτικο δημοτικό τραγούδι στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και προωθούμε Ηπειρώτες καλλιτέχνες στις ΗΠΑ. Εν μέσω πανδημίας προσφέραμε επανειλημμένα χρήματα για αγορά ράπιντ τεστ κορωνοϊού σε Δήμους της Βορείου Ηπείρου διότι υπήρχε σοβαρή έλλειψη! Οι δωρεές μας είναι ουσιαστικές και συμβολικές αναλόγως των περιστάσεων.
Η ανάπτυξη στους απανταχού Ηπειρώτες του πνεύματος αλληλεγγύης και συνεργασίας, όπως το δίδαξαν οι πρόγονοί μας, μέσω της πρακτικής της φιλανθρωπίας προς τους άπορους και τους πάσχοντες, της παροχής υποτροφιών για την εκπαίδευση και την καλλιέργεια μεταξύ των μελών της Ομοσπονδίας του πνεύματος διατήρησης των αθάνατων ελληνικών ιδεωδών, όπως μας τα δίδαξαν οι ευεργέτες πρόγονοί μας! Εν ολίγοις η προώθηση του ηπειρώτικου πνεύματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου