Δευτέρα, 24 Απριλίου, 2023
Ηταν μικρό κοριτσάκι, όταν επειδή πούλαγε κουλούρια στους δρόμους του Μανχάταν την συνέλαβαν οι αστυνομικοί, της έδεσαν τα χέρια με χειροπέδες και σαν επικίνδυνο εγκληματία την πήγαν στο αστυνομικό τμήμα.
Με μεγάλο πόνο είχαν χαραχτεί στη σκέψη και στην καρδιά της Σούζι Μαρούδα-Λούτα, οι στιγμές εκείνης της αξέχαστης ημέρας που είχε ζήσει στη Ν. Υόρκη.
Θυμάμαι που μου είχε διηγηθεί τα όσα της είχαν συμβεί πριν πολλά χρόνια. «Λιποθύμησα από το φόβο και την αγωνία μου και όταν συνήλθα άκουσα τους αστυνομικούς που αναρωτιόντουσαν γιατί φέρανε ένα μικρό παιδί στο Τμήμα. Αμέσως, με άφησαν ελεύθερη, αλλά αυτό το γεγονός θα το θυμάμαι πάντα, γιατί μου έχει σημαδέψει τη ζωή».
Η μικρή Σούζι είχε έλθει στη Ν. Υόρκη και για να επιβιώσει πούλαγε κουλούρια. Την ημέρα που την έπιασαν οι αστυνομικοί, προσπαθούσε να κερδίσει λίγα δολάρια και δεν ήξερε πού έπρεπε να πάει.
Στα χρόνια που ακολούθησαν δούλεψε σκληρά, με επιμονή και υπομονή. Και πέτυχε, αφού έκανε μια επιτυχημένη δική της βιοτεχνία γουναρικών στο Μανχάταν, όπου ήταν συγκεντρωμένες οι περισσότερες ελληνικές βιοτεχνίες του είδους αυτού.
Ομως, η νοσταλγία της Ελλάδος φώλιαζε στην καρδιά της. Ετσι, το 1987 επέστρεψε στο αγαπημένο της χωριό που γεννήθηκε, το Πελόπιο της Αρχαίας Ολυμπίας στο Νομό Ηλείας.
Την Σούζι Μαρούδα-Λούτα τη γνώρισα, όταν μετά από πολλά χρόνια, μεγάλη πια, είχε έλθει στην Αμερική για να τιμηθεί ως «Πρόσωπο της χρονιάς» σε εκδήλωση που είχε οργανώσει ο Πανηλειακός Σύλλογος της Ν. Υόρκης, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα υπέρ των πυροπαθών της γενέτειρας.
Η Σούζι Μαρούδα-Λούτα είχε διατελέσει τότε πρόεδρος της κοινότητας στο Πελόπιο και είχε κάνει ηρωική προσπάθεια για να προστατεύσει το χωριό από τις καταστροφικές φωτιές που είχαν ξεσπάσει σε όλη την περιοχή.
Θυμάμαι, επίσης, ότι μου είχε πει, πως είχε διατελέσει ταμίας της Διεθνούς Ενωσης Αποδήμου Ελληνισμού Νομού Ηλείας στην οποία ήταν ιδρυτικό στέλεχος, όπως και του Συλλόγου «Αγγελοι της Ηλείας», που εδρεύουν στον Πύργο. Ηταν, ακόμα, πρόεδρος των εν Ηλεία Γορτυνίων, ενώ διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου του Πανηλειακού, επί προεδρίας Ανδρέα Παντούνα, καθώς και πρόεδρος του Γυναικείου Τμήματος της Νέας Δημοκρατίας στη Ν. Υόρκη.
Θυμάμαι ότι μου είχε τονίσει πως αγάπησε ιδιαίτερα τον Πανηλειακό της Ν. Υόρκης, γιατί όλοι σ’ αυτόν ήταν συμπατριώτες της και είχαν τα ίδια τοπικά ήθη και έθιμα.
Για τις φωτιές εκείνης της χρονιάς στη γενέτειρά της, μου είχε πει ότι ο τραγικός απολογισμός της καταστροφής στο Νομό Ηλείας, ήταν 45 νεκροί, 123 τραυματίες, περισσότερα από 30.000 καμένα ζώα, περισσότεροι από 100.000 πυρόπληκτοι, 3.500 άστεγες οικογένειες, 870.000 καμένα στρέμματα γης, στα οποία ήταν και 4.500.000 ελαιόδενδρα.
Θυμάμαι ότι είχε χρησιμοποιήσει μια γνωστή, εκφραστική και παραστατική έκφραση για τη μεγάλη εκείνη καταστροφή. Μου είχε πει, συγκεκριμένα, ότι η φράση «κρανίου τόπος» εξέφραζε, χωρίς καμία υπερβολή, εκείνο που έβλεπαν σε όλη την περιοχή.
Και θυμάμαι ότι στην εκδήλωση της Ν. Υόρκης, κατά την οποία είχε τιμηθεί, είχε εξιστορήσει στους συμπατριώτες της λεπτομέρειες από τη μεγάλη εκείνη καταστροφή.
Ο εφιάλτης είχε αρχίσει με το κάψιμο χωριών του Δήμου Ζαχάρως. Αμέσως άρχισε η κινητοποίηση και η επί 24ώρου βάσεως επιφυλακή εθελοντών. Την επόμενη μέρα, η Σούζι Μαρούδα-Λούτα ενημέρωσε προληπτικά τη Μητρόπολη Ηλείας ότι θα έπρεπε να εκκενωθεί το ίδρυμα που βρίσκεται στο Πελόπιο, και οι τρόφιμοί του, να μεταφερθούν σε ασφαλή θέση. Οι φωτιές έφτασαν και στο Πελόπιο και το κοινοτικό γραφείο έγινε τόπος καταστρώσεως σχεδίων όλων των υπηρεσιών και αξιωματούχων για την κατάσβεση των πυρκαγιών που μαίνονταν.
Η ίδια προσπάθησε να συντονίσει τις προσπάθειες κατάσβεσης, αλλά δυστυχώς, όλοι διαπίστωναν σύντομα ότι ήσαν ανίσχυροι. Η φωτιά έζωσε το χωριό, ένα τεράστιο σύννεφο καπνού απλώθηκε παντού, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, και όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι, με κραυγές πόνου και απελπισίας. Η μάχη με τη φωτιά ήταν άνιση. Εξαντλημένη και απογοητευμένη η Σούζι Μαρούδα-Λούτα δεν άντεξε και λιποθύμησε στο δρόμο. Την μετέφεραν στο Νοσοκομείο του Πύργου.
Τελικά, όλες οι καλλιέργειες των ανθρώπων του χωριού της καταστράφηκαν, αλλά, ευτυχώς, τα σπίτια γλίτωσαν.
Η Σούζι Μαρούδα-Λούτα, ήταν μια ηρωίδα εκείνες τις εφιαλτικές μέρες.
Και θυμάμαι ότι κατά την επίσκεψή της εκείνη στη Ν. Υόρκη, είχε ζητήσει τη βοήθεια της Ομογένειας για το χωριό της, για όλες τις πληγείσες περιοχές του Νομού Ηλείας, αλλά και της υπόλοιπης Πελοποννήσου.
EΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου