Ο Χένρι Κίσινγκερ, ο πιο διαβόητος εγκληματίας πολέμου της Αμερικής, πεθαίνει στα 100 του

 Πέμπτη, 30 Νοεμβρίου, 2023

Πέθανε ο Χένρι Κίσινγκερ, ο πιο διαβόητος εγκληματίας πολέμου της Αμερικής, και εχθρός για τον Ελληνισμό!  Ένοχος γιατί ενεθάρρυνε την Τουρκία να κάνει εισβολή στην Κύπρο και πολλά άλλα εγκλήματα ανά τον κόσμο.

Ο Χένρι Κίσινγκερ - ο οποίος ως κορυφαίος αξιωματούχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επέβλεπε, παρέβλεψε και μερικές φορές διέπραξε ενεργά μερικά από τα πιο φρικτά εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπράξει οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους - πέθανε χθες, Τετάρτη, στο σπίτι του στο Κονέκτικατ.

Είχε ντοκτορά το και έτσι ήθελε να τον προσφωνούν Doctor Kissinger!!!  Είχε πάει πάνω από 100 φορές στη Κίνα. Γιατί;  Τι συμφέροντα είχε; Θα τον κρίνει η ιστορία!!!

Τι γλύτωσε από το Διεθνές Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα δικαιώματα, όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί που "έβαψαν" τα χέρια τους με αίμα, απάνθρωπες διόξεις και βασανιστήρια, και διέλυσαν οικογένειες, κοινωνίες και κράτη!

Ο Κίσινγκερ υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος εθνικής ασφάλειας υπό τους προέδρους Ρίτσαρντ Νίξον και Τζέραλντ Φορντ, θέσεις που του επέτρεψαν να διευθύνει τον πόλεμο του Βιετνάμ και τον ευρύτερο Ψυχρό Πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση και να εφαρμόσει μια έντονα «ρεαλιστική» προσέγγιση που έδινε προτεραιότητα στα συμφέροντα των ΗΠΑ και την εγχώρια πολιτική επιτυχία έναντι οποιασδήποτε πιθανής θηριωδίας που θα μπορούσε να συμβεί.

Το πρώτο οδήγησε ίσως στο πιο διαβόητο έγκλημα που διέπραξε ο Κίσινγκερ: μια μυστική τετραετή εκστρατεία βομβαρδισμών στην Καμπότζη που σκότωσε έναν ανείπωτο αριθμό αμάχων, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα ουδέτερο έθνος με το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν σε πόλεμο.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής της αμερικανικής μηχανής εξωτερικής πολιτικής, ο Κίσινγκερ διηύθυνε επίσης παράνομες πωλήσεις όπλων στο Πακιστάν, καθώς διεξήγαγε μια βίαιη καταστολή του πληθυσμού της Βεγγάλης το 1971. Υποστήριξε το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1973 που ανέτρεψε έναν δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλιστή κυβέρνηση στη Χιλή, έδωσε το πράσινο φως για την εισβολή της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ το 1975 και υποστήριξε την καταπιεστική στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής καθώς ξεκίνησε τον «βρώμικο πόλεμο» εναντίον διαφωνούντων και αριστερών το 1976. Οι πολιτικές του κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Φορντ πυροδότησαν επίσης εμφύλιους πολέμους στην Αφρική, κυρίως στην Αγκόλα.

Ακόμη και οι πιο γενναιόδωροι υπολογισμοί δείχνουν ότι τα δολοφονικά καθεστώτα που υποστήριξε ο Κίσινγκερ και οι συγκρούσεις που διεξήγαγαν ήταν υπεύθυνα για εκατομμύρια θανάτους και εκατομμύρια άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά τη διάρκεια και μετά τα οκτώ χρόνια που υπηρέτησε στην αμερικανική κυβέρνηση.

Ο Κίσινγκερ ποτέ δεν έδειξε τύψεις για αυτά τα παραπτώματα. Ποτέ δεν πλήρωσε κανένα πραγματικό τίμημα ούτε γι' αυτούς. Διατήρησε έναν σκωπτικό τόνο προς τους επικριτές του ιστορικού του για τα ανθρώπινα δικαιώματα καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του και παρέμεινε μέλος σε καλή κατάσταση της ελίτ της πολιτικής κοινωνίας της Ουάσιγκτον μέχρι το θάνατό του.

Τον Μάιο του 2016, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έφτασε τόσο κοντά όσο ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες στο να ζητήσουν συγγνώμη για το ρόλο τους σε μια θηριωδία ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Αργεντινή. Οι ΗΠΑ «πρέπει επίσης να εξετάσουν τις δικές τους πολιτικές και το δικό τους παρελθόν», δήλωσε ο Ομπάμα, εκφράζοντας τη λύπη του για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στον «βρώμικο πόλεμο». «Αργήσαμε να μιλήσουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτό συνέβη εδώ». Υποσχέθηκε να αποχαρακτηρίσει χιλιάδες έγγραφα που σχετίζονται με τη βασιλεία της δικτατορίας του και την υποστήριξη των ΗΠΑ σε αυτήν.

Οι ακόλουθοι του Κίσινγκερ υποστηρίζουν ότι τιμές όπως αυτές είναι κάτι παραπάνω από άξιες. Τα επιτεύγματά του, συμπεριλαμβανομένου του ανοίγματος των σχέσεων με την Κίνα και της ύφεσης με τη Σοβιετική Ένωση, αντισταθμίζουν τυχόν καταχρήσεις που βοήθησαν να γίνουν δυνατά.  Τουλάχιστον, υποθέτουν, οι καταχρήσεις ήταν μέρος ενός ψυχρού υπολογισμού ότι «η διασφάλιση της επιβίωσης ενός έθνους αφήνει μερικές φορές τραγικά λίγο χώρο για ιδιωτική ηθική», όπως υποστήριξε ο Robert D. Kaplan το 2013. Οι υπερασπιστές του Κίσινγκερ προτείνουν ότι ακόμη περισσότεροι θάνατοι μπορεί να είχαν συμβεί αν οι ΗΠΑ είχαν ακολουθήσει μια πιο ηθικά θεμελιωμένη εξωτερική πολιτική.

Οι επικριτές του έχουν κάνει πειστικές υποθέσεις σε πολλά βιβλία, ντοκιμαντέρ και δημοσιεύσεις ότι ο Κίσινγκερ δεν ήταν απλώς ένας εγκληματίας πολέμου, αλλά υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας αυτοκρατορικής εξωτερικής πολιτικής που τελικά ενέπλεξε τις ΗΠΑ σε μια κατάσταση διαρκούς πολέμου και τις οδήγησε να διαπράξουν και να παραβλέψουν πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις δεκαετίες μετά την αποχώρησή του από την εξουσία.

Ο Κίσινγκερ (κέντρο) παρέμεινε μέλος της πολιτικής, δημοσιογραφικής και κοινωνικής ελίτ της Ουάσιγκτον καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμη και μεταξύ ηγετών όπως ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα (αριστερά), ο οποίος επέκρινε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έλαβαν χώρα υπό την εποπτεία του.

Άλλοι πάλι έχουν υποστηρίξει ότι ο Κίσινγκερ ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του δοκιμιογράφου του New Yorker, Thomas Meaney, «μια πολύ λιγότερο αξιοσημείωτη προσωπικότητα από ό,τι πίστευαν οι υποστηρικτές του, οι επικριτές του – και ο ίδιος – ». Αντί για μια ακραία περίπτωση, ο Meaney και άλλοι έχουν προτείνει, ο Κίσινγκερ ήταν ένας τέλειος πολιτικός παράγοντας και ένα φυσικό προϊόν της αμερικανικής πολεμικής μηχανής.  Αν κάποιος που είχε μια τεράστια αίσθηση της αυτοεκτίμησης, ακόμη και σε σύγκριση με πολλούς από τους υποτιθέμενους «μεγάλους άνδρες» που ηγήθηκαν της χώρας πριν και μετά από αυτόν.

Η διευθέτηση μιας απόλυτης κληρονομιάς για τον Κίσινγκερ είναι ένα δελεαστικό έργο - ένα έργο που ιστορικοί, εμπειρογνώμονες εξωτερικής πολιτικής και δημοσιογράφοι προσπάθησαν να τελειοποιήσουν εδώ και δεκαετίες. Είναι μια σχετική προσπάθεια, επίσης, για να καθοριστεί αν τα εγκλήματα πολέμου του Κίσινγκερ τον έκαναν μια ιδιαίτερα κακή φιγούρα ή αν αποκαλύπτουν ότι είναι απλά αδύνατο να κατευθύνεις μια αυτοκρατορία στο μέγεθος των Ηνωμένων Πολιτειών για τόσο πολύ καιρό χωρίς να κάνεις κάποια ειδεχθή πράγματα. Ίσως και τα δύο μπορεί να είναι αλήθεια.

Αυτό που είναι αναμφισβήτητο, με αφορμή τον θάνατό του, είναι ότι εκατομμύρια Αργεντινοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Καμποτζιανοί, Χιλιανοί, κάτοικοι του Ανατολικού Τιμόρ και άλλοι δεν μπορούν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την κληρονομιά του Χένρι Κίσινγκερ ή τον κόσμο που βοήθησε να δημιουργηθεί, επειδή πέθαναν στα χέρια των τυράννων που επέτρεψε ο Κίσινγκερ.

Γεννημένος ως Heinz Alfred Kissinger στη Βαυαρία το 1923, ο Kissinger και η οικογένειά του μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1938 για να ξεφύγουν από τις διώξεις των Γερμανοεβραίων από τους Ναζί.

Ο Κίσινγκερ υποβάθμιζε για πάντα την επίδραση που είχε στη ζωή του, αλλά οι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει διαφορετικά: Η εμπειρία του Κίσινγκερ ως παιδί πιθανότατα διαμόρφωσε τη «θρυλική ανασφάλεια, την παράνοια και την ακραία ευαισθησία του στην κριτική» και φύτεψε τους σπόρους της «έμφασης στη σταθερότητα και την ισορροπία και τους φόβους του για την επανάσταση και την αταξία», δήλωσε ο Thomas A. Schwartz, ιστορικός του Πανεπιστημίου Vanderbilt, έγραψε στη βιογραφία του για τον Κίσινγκερ το 2020. Το γεγονός ότι ο πατέρας του Κίσινγκερ, ένας δάσκαλος που απολύθηκε επειδή ήταν Εβραίος, έχασε τα πάντα, συνέχισε ο Schwartz, «συνέβαλε στην αίσθηση του ίδιου του Κίσινγκερ ότι όχι μόνο οι πράοι δεν κληρονομούν τη γη, αλλά ότι η εξουσία είναι ο τελικός διαιτητής τόσο στη ζωή όσο και στις διεθνείς σχέσεις».

Ή, όπως το έθεσε ένας παλιός συνάδελφος του Κίσινγκερ σε ένα άλλο απόσπασμα που μετέδωσε ο Schwartz: «Η φιλοσοφία ζωής του Κίσινγκερ ήταν ότι "η καλή θέληση δεν θα σε βοηθήσει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου στις αποβάθρες της Μασσαλίας"».

Κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό το 1943, ο Κίσινγκερ υπηρέτησε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε ένας επιτυχημένος πράκτορας πληροφοριών. Κέρδισε το Χάλκινο Αστέρι εν μέρει για την επιτυχία του στο κυνήγι μελών της Γκεστάπο, της μυστικής αστυνομίας των Ναζί, αμέσως μετά τον πόλεμο.

Μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ και την αποφοίτησή του από το Χάρβαρντ, επιτάχυνε την επιρροή του στην εξωτερική πολιτική, κερδίζοντας αρχικά φήμη εντός του κατεστημένου, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ έπρεπε να αποδεχθεί ότι ο «περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος» στην Ευρώπη μπορεί να είναι απαραίτητος για την προστασία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από την αναδυόμενη δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ταχεία άνοδος του Κίσινγκερ στην κλίμακα της εξωτερικής πολιτικής ήταν επίσης δυνατή επειδή ήταν ένας τόσο ικανός πολιτικός χειριστής, υποστήριξε ο Schwartz. Προσέφερε διπλωματικές συμβουλές και συμβουλές εξωτερικής πολιτικής τόσο στον Αϊζενχάουερ, έναν Ρεπουμπλικάνο, όσο και στον Πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι, έναν Δημοκρατικό.

Συμβούλεψε τον πρώην κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Νέλσον Ροκφέλερ σε τρεις ξεχωριστές υποψηφιότητες για την προεδρία. Αλλά όταν ο Ροκφέλερ απέτυχε να κερδίσει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1968, ο Κίσινγκερ διατήρησε θετικές σχέσεις τόσο με τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, όσο και με τον Δημοκρατικό Χιούμπερτ Χάμφρεϊ καθ' όλη τη διάρκεια των γενικών εκλογών. Ήταν σχεδόν δεδομένο στην Ουάσιγκτον ότι ο Κίσινγκερ θα αναλάμβανε εξέχοντα ρόλο στην επόμενη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Ο Νίξον επικράτησε και έκανε τον Κίσινγκερ τον πρώτο του σημαντικό διορισμό στην εξωτερική πολιτική, ονομάζοντάς τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου. Ο Κίσινγκερ, όπως και ο Νίξον, ήταν ένας ένθερμος σκεπτικιστής των γραφειοκρατών που πίστευε ότι ήταν πολύ ιδεαλιστές και ηθικολόγοι στην προσέγγισή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ και τον σοβιετικό κομμουνισμό, και νωρίς στη θητεία του αναδιαμόρφωσε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου στη σύγχρονη μορφή του, προκειμένου να «δαμάσει τη γραφειοκρατία» και να προωθήσει «μια πιο συγκεντρωτική και μυστικοπαθή προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική». "

Θα ήταν χρήσιμο. Ο Κίσινγκερ μπορεί να αναζήτησε το καθεστώς που κέρδισε ως διπλωμάτης διασημοτήτων και αισθάνθηκε τη σημασία της κοινής γνώμης για την ικανότητα μιας κυβέρνησης να ασκεί την εξωτερική της πολιτική. Αλλά προτιμούσε να κάνει την πιο βρώμικη δουλειά του κρυφά, μακριά από τα δυνητικά περιφρονητικά μάτια των διπλωματών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Κογκρέσου, των δημοσιογράφων ή του κοινού.

«Ο Κίσινγκερ προσωπικά «ενέκρινε καθεμία από τις 3.875 βομβιστικές επιδρομές της Καμπότζης» που συνέβησαν μεταξύ 1969 και 1970.

Την άνοιξη του 1969, απελπισμένος να τερματίσει τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Κίσινγκερ ενέκρινε ένα από τα πιο φρικτά κεφάλαιά του: τη μυστική εκστρατεία βομβαρδισμού χαλιών στην Καμπότζη. Η θεωρία ήταν ότι θα ανάγκαζε το Βόρειο Βιετνάμ να αποδεχθεί βελτιωμένους όρους των ΗΠΑ για τον τερματισμό του πολέμου, μια πρώιμη χρήση μιας προσέγγισης «βόμβες ως εργαλείο διπλωματίας», όπως την έχει περιγράψει ο ιστορικός του Yale και σφοδρός επικριτής του Κίσινγκερ Γκρεγκ Γκράντιν, που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Από το 1969 έως το 1973, όταν ένα Κογκρέσο που είχε κρατηθεί σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι σχετικά με την εκστρατεία της Καμπότζης κινήθηκε για να την σταματήσει, οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν μισό εκατομμύριο τόνους βομβών στην ουδέτερη χώρα. Ο Κίσινγκερ προσωπικά «ενέκρινε καθεμία από τις 3.875 βομβιστικές επιδρομές της Καμπότζης» που συνέβησαν μεταξύ 1969 και 1970, σύμφωνα με έκθεση του Πενταγώνου που δημοσιεύθηκε αργότερα.

Η εκστρατεία βομβαρδισμών σκότωσε τελικά μεταξύ 150.000 και μισού εκατομμυρίου πολιτών της Καμπότζης, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις. Βοήθησε επίσης να εξαπολυθεί ένας εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό της Καμπότζης που οδήγησε στην άνοδο των Ερυθρών Χμερ και του Πολ Ποτ, ενός δικτάτορα του οποίου το καθεστώς σκότωσε έως και 2 εκατομμύρια Καμποτζιανούς, σύμφωνα με σύγχρονες εκτιμήσεις.

Ο Κίσινγκερ και οι ΗΠΑ διαπραγματεύτηκαν τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Παρισιού με το Βόρειο Βιετνάμ το 1973, ανοίγοντας το δρόμο για το τέλος του πολέμου. Χάρισε στον Κίσινγκερ το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Δύο μέλη της επιτροπής του βραβείου παραιτήθηκαν ως απάντηση.

Αυτό ήταν το δεύτερο από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του. Το προηγούμενο έτος, είχε βοηθήσει τον Νίξον να αποκαταστήσει τις διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα, τις οποίες τόσο ο Κίσινγκερ όσο και ο Νίξον θεωρούσαν ζωτικής σημασίας για την εμβάθυνση του χάσματος μεταξύ αυτής και της Σοβιετικής Ένωσης, των δύο μεγαλύτερων κομμουνιστικών δυνάμεων στον κόσμο.

Huffpost