Δευτέρα, 11 Δεκεμβρίου, 2023
Η συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου, αποτελεί κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός, ενταγμένο στον κατάλογο επετείων της UNESCO για το 2023. Η ζωή της βγήκε πάλι στο φως σε όλο τον κόσμο μέσα σε ένα μοναδικό κλίμα που ξαναζωντάνεψε όχι μόνο τις επιτυχίες του ’50 και του ’60, που η Μαρία Κάλλας μεσουρανούσε και σφράγισε με τη φωνή και την παρουσία της, αλλά και κάθε τι που έζησε μέσα στη χαρά και τη θλίψη που εναλλάσσονταν στη ζωή της. Ενας μεγάλος αριθμός από παραστάσεις, εκδηλώσεις, ταινίες και βιβλία έχουν ήδη παρουσιαστεί από την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα, τον μήνα Δεκέμβριο, που σηματοδοτεί τη γέννησή της, στις 2 Δεκεμβρίου 1923. Ενα από τα βιβλία που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2000 και το θεωρούμε το πλέον αξιόπιστο για να περιγράψει το σπάνιο κομμάτι της συγκλονιστικής ζωής της Μαρίας Κάλλας με τον Αριστοτέλη Ωνάση, είναι η «Ελληνική φλόγα», του Νίκου Γκατζογιάννη (Nicholas Gage), του διακεκριμένου συγγραφέα και δημοσιογράφου, που κατάφερε μετά από λεπτομερή έρευνα να αποκρυπτογραφήσει τη θυελλώδη σχέση του Αριστοτέλη Ωνάση με τη Μαρία Κάλλας.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη «Ελληνική Φλόγα»)
Η ιδιαιτερότητα της «Ελληνικής Φλόγας» είναι ότι αποτελεί μια εργασία οιονεί in vitro δηλαδή μια σταχυολόγηση από κείμενα καταξιωμένων βιογράφων, τα οποία ανέλυσε με τη γνωστή διερευνητική του μέθοδο o Νίκος Γκατζογιάννης και διαπίστωσε, ότι πολλά από αυτά είχαν ανακριβείς πληροφορίες. Παράλληλα, είναι ένα έργο πρωτότυπο στη σύλληψη και στην υφή του, γιατί είναι προϊόν ερευνητικής, αλλά και διαγνωστικής εργασίας in vivo. Ο Νίκος Γκατζογιάννης συνάντησε και συζήτησε πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που γνώριζαν πολύ καλά και είχαν προσωπικές σχέσεις με το θρυλικό ζευγάρι και παράλληλα βρήκε ντοκουμέντα, τα οποία έχουν διασταυρωθεί από πολλές πηγές, καθώς και από το ημερολόγιο καταστρώματος της θαλαμηγού «Χριστίνα». Είχαμε την τιμή να μιλήσουμε με τον Νίκο Γκατζογιάννη (Nicholas Gage) για την συγγραφή του οποίου η «Washington Ρost» έγραψε ότι «φωτίζει όχι μόνον το θέμα του, αλλά και την τέχνη της ίδιας της βιογραφίας», ενώ πολλά άλλα έντυπα παρουσιάζουν καθηλωτική την αφήγηση του Νίκου Γκατζογιάννη για τις δυο μορφές του Ελληνισμού με την παγκόσμια απήχηση.
Στις 500 σελίδες της «Ελληνικής Φλόγας» περιγράφεται η ιστορία που άφησε εποχή από την πρώτη συνάντηση της Κάλλας και του Ωνάση σ’ έναν αποκριάτικο χορό στη Βενετία, το 1957, μέχρι την επίμονη καταδίωξη της μεγαλύτερης στην ιστορία οπερατικής ερμηνεύτριας από τον εφοπλιστή σε όλη την Ευρώπη, που κορυφώθηκε με την κρουαζιέρα του 1959. Η «Ελληνική Φλόγα», είναι συλλεκτικό βιβλίο που γεμίζει κενά, λύνει απορίες και δίνει ενότητα στο διάσπαρτο. Είναι ένας φόρος τιμής στη «Μαρία και τον Ωνάση», που αποτελούν μορφές της παγκόσμιας ιστορίας από ένα ταπεινό διακεκριμένο συγγραφέα και δημοσιογράφο, που υπηρετεί τόσα χρόνια τον απώτατο στόχο του λόγου: την αλήθεια που μας περιγράφει χωρίς ίχνος συγγραφικής αυταρέσκειας με καθαρό και απλό λόγο.
Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη σχέση του Ωνάση και της Μαρίας Κάλλας;
Παρακινήθηκα από το γεγονός, ότι πολλοί άνθρωποι, επειδή ξέρουν ότι είμαι Ελληνας, με ρωτούσαν αν είχα γνωρίσει τους δυο πιο διάσημους Ελληνες του 20ού αιώνα. Αυτή η περιέργεια των άλλων λειτούργησε σε εμένα αντανακλαστικά και άρχισα να διαβάζω περισσότερα πράγματα για αυτούς. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι «εντυπωσιάστηκα» ιδιαίτερα από τα λάθη και την παραπληροφόρηση που υπήρχαν στις αναρίθμητες βιογραφίες που έχουν γραφτεί για τη σχέση του ζευγαριού. Ετσι λοιπόν, ένιωσα την υποχρέωση σαν Ελληνας και εγώ, ότι ήθελα να αποκαταστήσω τη διαστρεβλωμένη εικόνα για τη βαθιά ερωτική σχέση των δυο αυτών ανθρώπων, μέσα από μια σοβαρή έρευνα, τόσο για την προσωπική σχέση τους, όσο και για τα γεγονότα, που ανάμεσά τους εξελίχτηκε.
Πώς κάνατε την έρευνα αυτή;
Σαν δημοσιογράφος της «New York Times» χρησιμοποίησα τις ερευνητικές τεχνικές που είχα μάθει με την επιθυμία να κάνω μια αληθινή και τίμια παρουσίαση της ζωή τους. Αυτό νομίζω ότι έκανα. Η αδελφή της Κάλλας, ο Στέλιος Παπαδημητρίου, δικηγόρος του Ελληνα εφοπλιστή, καθώς και πολλά προσωπικά έγγραφα της Κάλλας, που μου εμπιστεύτηκαν, με βοήθησαν πολύ στην αρχική μου έρευνα. Ξεκίνησα λοιπόν να συναντώ ανθρώπους ζώντες, όπως ο Gianni Agnelli, o γνωστός της δυναστείας της FIAT, για να μάθω τα πραγματικά γεγονότα. Εκλεισα ραντεβού μαζί του, για να του κάνω μία συνέντευξη και με προσκάλεσε να πάω στο Τορίνο. Πήγα στο γραφείο του, γευματίσαμε μετά στην τραπεζαρία και του ζήτησα να μου μιλήσει για την κρουαζιέρα και πώς βρέθηκαν όλοι μαζί στη θαλαμηγό «Χριστίνα».
Και τι ακριβώς σας είπε;
«Μα εγώ δεν ήμουν ποτέ σ’ αυτή την κρουαζιέρα» μου είπε o Agnelli. «Μα σε αρκετά βιβλία γράφει ότι ήσουν στην κρουαζιέρα», αντέδρασα εγώ. «Οχι δεν ήμουν. Η θαλαμηγός σταμάτησε στο Πορτοφίνο, όπου ήταν αραγμένη και η δική μου. Κάναμε όλοι μαζί μια βόλτα μέσα στην πόλη για λίγες ώρες. Οι δημοσιογράφοι βέβαια και ο κόσμος πήραν φωτογραφίες από μας και προφανώς έβγαλαν το συμπέρασμα, ότι ήμασταν μαζί». Και τότε του έκανα την εύλογη ερώτηση: «Μα δεν έκανε κάποιος έρευνα, για να διαπιστώσει, αν όντως ήσασταν μαζί στη θαλαμηγό;». Η απάντησή του ήταν: «Οχι βέβαια, είσαι ο πρώτος που με ρωτάει, αν ήμουν εκεί». Βλέπετε λοιπόν πόσο επιπόλαια γίνονται οι έρευνες και οι συνακόλουθες παρεξηγήσεις, για την ζωή των επιφανών εν γένει.
Πόσο διήρκησε η συλλογή του υλικού για τη συγγραφή της «Ελληνικής Φλόγας»;
Ξεκίνησα το 1997 και δούλεψα δυόμιση χρόνια για να μαζέψω το υλικό. Οπως σας είπα, γνώριζα κοντινούς και προσωπικούς φίλους του ζευγαριού και συγγενείς, και αυτό ήταν σημαντικό, για να μπορέσω να βρω στοιχεία, που δεν ήταν εύκολο άλλοι βιογράφοι να τα βρουν. Μέσα από τον κύριο Παπαδημητρίου φερ’ ειπείν συνάντησα τον καπετάνιο της θαλαμηγού «Χριστίνα», που μου έδειξε τα αρχεία του πλοίου με στοιχεία για τη συνάντησή τους το 1959 στη θαλαμηγό. Πήρα συνέντευξη και από τον υπηρέτη της και την υπηρέτριά της προσωπικά. Πήγα πάρα πολύ βαθιά, σε σχέση με άλλους βιογράφους στην έρευνά μου.
Θα θέλατε να αναφέρετε κάποια σημεία από την έρευνά σας που ανακαλύψατε ότι είχαν διαστρεβλωθεί από προηγούμενους βιογράφους;
Μεταξύ πολλών διαστρεβλώσεων της αλήθειας θα σας αναφέρω μερικές. Είχαν γράψει, ότι ο Τζοβάνι Μενεγκίνι, ο σύζυγος της Μαρίας, ο Ωνάσης και η Μαρία είχαν επισκεφτεί μαζί το Αγιο Ορος και ότι τους ευλόγησε ο Πατριάρχης. Στην Ελλάδα βέβαια είναι πολύ γνωστό ότι δεν μπορεί καμιά γυναίκα να πάει στο Αγιο Ορος. Είναι κάτι αδύνατο. Μια άλλη παραπληροφόρηση, που διάβασα, ήταν ότι στην κρουαζιέρα από το Μόντε Κάρλο προς την Κωνσταντινούπολη, που ξεκίνησε ο έρωτας της Κάλλας και του Ωνάση το 1959, μεταξύ των επιβατών ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, η σύζυγός του, η κόρη του, αλλά και ο Τζιοβάννι Ανιέλλι, που απέδειξε ότι δεν ήταν μαζί τους στην κρουαζιέρα. Ολα αυτά τα σφάλματα της παραπληροφόρησης, δυστυχώς προέρχονταν από αξιοσέβαστους δημοσιογράφους.
Ενα άλλο θέμα για το οποίο έχουν γίνει πολλές παρεξηγήσεις είναι το θέμα του παιδιού που έκανε η Μαρία Κάλλας και των εκτρώσεων που έκανε…
Αυτό για μένα είναι αδύνατον, γιατί η Μαρία λάτρευε τα παιδιά και ήθελε πάρα πολύ να είναι μητέρα. Η αλήθεια είναι ότι έμεινε έγκυος με τον Ωνάση. Το μωρό γεννήθηκε οκτώ μηνών στις 30 Μαρτίου 1960 στο Μιλάνο και πέθανε την ίδια τη μέρα, μετά από λίγες ώρες. Εψαξα, βρήκα το πιστοποιητικό γεννήσεως και του θανάτου του νεογέννητου, και τη φωτογραφία του, μέσα σε ιδιωτικά χαρτιά και προφανώς σε αρχεία της Μαρίας που κανένας δεν είχε ψάξει να τα βρει πριν. Από το 1959 μέχρι και το 1960 που γέννησε δεν έκανε εμφανίσεις και έκρυβε την εγκυμοσύνη, γιατί ήταν ακόμα παντρεμένη και ο Μενεγκίνι δεν της έδινε διαζύγιο. Ο «κρυφός γιος», ήταν γραμμένος στο πιστοποιητικό με το όνομα Ομηρος (Omero), που προερχόταν από ένα θείο του Αριστοτέλη Ωνάση. και το επίθετο (Lengrini) που ήταν ψευδώνυμο.
Θα θέλαμε να αναφερθείτε στην πρώτη γνωριμία τους και στο πώς ξεκίνησε ο έρωτας που ακόμα, μετά από 67 χρόνια, συζητιέται και διαρκώς αποκαλύπτεται.
Συναντήθηκαν σε ένα πάρτι της Ελσας Μάξγουελ στη Βενετία τον Σεπτέμβριο 1957 στο Danieli Hotel. Παρεμπιπτόντως η Ελσα Μάξγουελ ήταν ερωτευμένη με τη Μαρία Κάλλας και της έγραφε γράμματα με πολύ πάθος, μερικά από τα οποία υπάρχουν στο βιβλίο. Ενα αστείο περιστατικό είναι ότι η Μαρία που ήταν ψηλότερη από τον Ωνάση, έσκυψε λίγο για να του μιλήσει και αυτός της είπε ότι «Δεν χρειάζεται να χαμηλώνεις για να φαίνεσαι πιο κοντή. Εγώ είμαι ψηλότερος γιατί στέκομαι επάνω στα λεφτά μου». Της άρεσε πολύ αυτή η αίσθηση του χιούμορ του Ωνάση, ο οποίος τους προσκάλεσε αμέσως με τον Μενεγκίνι σε μία κρουαζιέρα. Η Μαρία δεν μπορούσε να πάει, γιατί έπρεπε να ακολουθήσει το πρόγραμμα των παραστάσεών της. Οταν τον χειμώνα έκανε παράσταση στο Covent Garden στο Λονδίνο, ο Ωνάσης πήγε εκεί και έκανε ένα πολύ μεγάλο πάρτι για αυτήν στο Dorchester Hotel. Προσπάθησε να την πείσει εκ νέου να πάνε σε μία άλλη κρουαζιέρα και τελικά η Μαρία συμφώνησε. Ετσι, δύο χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία τους, το ειδύλλιό τους αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας με τη «Χριστίνα», με αφετηρία το Μόντε Κάρλο και προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Σταδιακά η Μαρία και ο Ωνάσης περνούσαν όλα και πιο πολύ χρόνο μαζί χωρίς να έχουν σχέση. Στο τέλος, όμως, της κρουαζιέρας και οι δύο άφησαν τους συζύγους τους και ξεκίνησαν τον έρωτα αυτόν που έχει αφήσει εποχή.
Γιατί κατά την κρίση σας οι δυο αυτοί άνθρωποι αγαπήθηκαν;
Ηταν και οι δύο Ελληνες, είχαν και δύο πολύ δύσκολες ζωές και άσχημες εμπειρίες. Ο Ωνάσης είχε προβλήματα με το γάμο του, η Μαρία επίσης είχε προβλήματα με το γάμο της και σιγά-σιγά αυτή η συμπόνια έγινε έρωτας και αγάπη. Εζησαν μαζί εννιά χρόνια. Ο Ωνάσης είχε πολλές σχέσεις με άλλες γυναίκες, μία απ’ αυτές που είχε ήταν και η αδελφή της Τζάκι Κένεντι, πριν παντρευτούν, αλλά η Μαρία είχε άλλη θέση στη καρδιά του. Ακόμα και όταν παντρεύτηκε την Τζάκι είχε ανθρώπους που φρόντισαν τη Μαρία. Της είχε αγοράσει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι και 6 μήνες αφού παντρεύτηκε την Τζάκι πήγε και επισκέφτηκε τη Μαρία στα γενέθλιά της. Στο βιβλίο υπάρχει μία φωτογραφία που την φιλάει κάτω από μία ομπρέλα. Το 1975 ο Αριστοτέλης Ωνάσης γνώριζε ότι δεν είχε πολύ χρόνο ζωής μπροστά του. Είχε δύο επιλογές. Να εγχειριστεί στην Αμερική ή στο Παρίσι. Οι μεγαλύτερες ελπίδες του να ζήσει θα ήταν αν πήγαινε στην Αμερική, αλλά εκείνος διάλεξε το Παρίσι γιατί ήθελε για τελευταία φορά να δει την Κάλλας. Πέθανε σκεπασμένος με την κουβέρτα που του είχε κάνει δώρο στα τελευταία γενέθλιά του ο μεγάλος έρωτας της ζωής του.
Οι περισσότερες βιογραφίες αναφέρουν ότι όταν ο Ωνάσης παντρεύτηκε την Τζάκι, η Κάλλας κατέρρευσε… Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση σε αυτό;
Οταν την άφησε για την Τζάκι έπαθε πραγματικά νευρικό κλονισμό, αλλά ανάρρωσε και δημιούργησε μια σχέση με τον τενόρο και συνεργάτη της Τζουζέπε Ντι Στέφανο με τον οποίο έκαναν μια αμφιλεγόμενης επιτυχίας παγκόσμια περιοδεία το 1973 που ολοκληρώθηκε στο Σαπόρο της Ιαπωνίας ένα χρόνο αργότερα. Εκτοτε δεν τραγούδησε ξανά, συν τοις άλλοις εξαιτίας μιας σειράς προβλημάτων που αντιμετώπιζε η φωνή της, ενώ περιόρισε και τις κοσμικές εμφανίσεις της, ζώντας σε σχετική απομόνωση στο Παρίσι. Πέθανε εκεί σε ηλικία 53 ετών, στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, από έμφραγμα μυοκαρδίου. Αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της διασκορπίστηκαν στο Αιγαίο Πέλαγος. Οπως μου διηγήθηκε ο Ντι Στέφανο, όταν πέθανε ο Ωνάσης πήγε στο Παρίσι για να είναι πιο κοντά σ’ αυτήν για να τη στηρίξει αλλά δεν ήθελε να τον δει! «Δεν ήθελε να με δει και δεν την είδα ποτέ από τότε» μου διηγήθηκε ο Ντι Στέφανο. «Και τότε κατάλαβα ότι έκανε σχέση μαζί μου μόνο και μόνο, για να ζηλέψει ο Ωνάσης».
Πώς βλέπετε με την προσωπική σας ματιά και όχι απλά του δημοσιογράφου το πεπρωμένο αυτών των δύο ανθρώπων;
Είναι τραγικό και για τους δύο. Η Μαρία είχε μια πολύ άσχημη σχέση με την μητέρα της και στην πορεία συγκεντρώθηκε μόνο στην καριέρα της, στην οποία τη στήριξε αρχικά ο άνδρας που παντρεύτηκε, ο Μενεγκίνι, ένας μεγαλύτερος κατά πολύ στην ηλικία άντρας, που δεν την καταλάβαινε όμως ούτε σαν γυναίκα, ούτε σαν καλλιτέχνιδα. Η Μαρία δεν μιλούσε στη μητέρα της 25 ολόκληρα χρόνια και όταν πέθανε, μοιραία η περιουσία της πήγε στους δυο αυτούς ανθρώπους που επηρέασαν άσχημα τη ζωή της. Από την άλλη μεριά, ο Ωνάσης έχασε τον γιο του και από κει και πέρα δεν υπήρχε καν η ζωή γι’ αυτόν. Μετά αρρώστησε και πέθανε. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πιο σημαντικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα και έχω μια αίσθηση πληρότητας που κατάφερα να γράψω αυτό το βιβλίο που λειτουργεί σαν κάθαρση με την αρχαία έννοια της λέξης τόσο σε μένα, και θέλω να ελπίζω και στους αναγνώστες της «Ελληνικής Φλόγας».
Η Κάλλας είχε πει σε μια συνέντευξή της ότι «είμαι μία σοβαρή γυναίκα και καλλιτέχνης και έτσι θέλω να κριθώ. Από την άλλη πλευρά θέλω να πω την ιστορία μου κάποια μέρα, γιατί πάνω απ’ όλα είμαι εγώ αυτή που την έχω ζήσει». Τι νομίζετε πως θα έλεγαν η Κάλλας και ο Ωνάσης, αν διάβαζαν σήμερα το βιβλίο σας;
Ο σκοπός ενός συγγραφέα είναι να γράψει μία αληθινή και τίμια ιστορία και να μην είναι προκατειλημμένος. Πρέπει να δείχνει τους ανθρώπους με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες τους και νομίζω, πως αυτό το πέτυχα.
Αν το διάβαζαν και οι δύο νομίζω πως θα έλεγαν … «Θεέ μου, πώς μπόρεσε και σκάλισε και τα βρήκε όλα αυτά!».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (ΠΑΡΑΘΥΡΟ)
Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage) γεννήθηκε το 1939 σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό χωριό της Ηπείρου, τον Λια, και το 1949 διέφυγε στις ΗΠΑ με τις τρεις αδελφές του, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Σπούδασε σε σχολεία του Γουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης και κέρδισε υποτροφία για τη Σχολή Δημόσιας Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Το 1964 πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από τη Σχολή Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια και ξεκίνησε δημοσιογραφική σταδιοδρομία περνώντας από το πρακτορείο «Associated Press» και τις εφημερίδες «The Boston Herald Traveller», «The Wall Street Journal» και «The New York Times», όπου εργάστηκε από το 1970 ως το 1980. Εκείνη την περίοδο έγραψε τρία βιβλία για το οργανωμένο έγκλημα, καθώς και δύο μυθιστορήματα. Του απονεμήθηκαν τα βραβεία Hearst, Page One Award της Newspaper Guild και Sigma Delta Chi. Το 1980 εγκατέλειψε τους «Times», για να εκπληρώσει μια παλιά υπόσχεση προς τον ίδιο τον εαυτό του: να γράψει την ιστορία της ζωής και του θανάτου της μητέρας του. Η «Ελένη» μεταφράστηκε σε είκοσι έξι γλώσσες, ανακηρύχθηκε βιβλίο του μήνα, προτάθηκε για καλύτερη βιογραφία από την Εθνική Ενωση Βιβλιοκριτικών και έλαβε το βραβείο Heinemann ως το καλύτερο βιβλίο του 1984, από τη Βασιλική Λογοτεχνική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας. Η κινηματογραφική ταινία «Ελένη» με πρωταγωνιστές τους Τζον Μάλκοβιτς και Κέιτ Νέλιγκαν, προβλήθηκε το 1985. Το επόμενο βιβλίο του, «A Place for As», επαινέθηκε ευρύτατα ως ένα συγκινητικό έπος για την εμπειρία των σύγχρονων μεταναστών, ενώ τα βιβλία που έγραψε για την πατρίδα του, «Hellas» και «Greece-Land of Light», επαινέθηκαν για την «έκφραση μιας σχεδόν ευλαβικής αγάπης για την Ελλάδα», όπως επισήμανε το «The New Yorker».
Επίσης, του έχουν απονεμηθεί 5 τιμητικοί τίτλοι διδάκτορα, ενώ το 1985 του απονεμήθηκε ακόμη ένας από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Απονέμοντάς του τον τίτλο, ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου Τζον Σίλμπερ, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οπως ο Τζ. Κόνραντ και ο Σ. Μπέκετ, έτσι και εσείς γράφετε στη δεύτερή σας γλώσσα με μια μαεστρία που σπανίως επιτυγχάνουν άνθρωποι που γράφουν στη μητρική τους. Οντας πρόσφυγας και μετανάστης, καθώς αναρριχηθήκατε στην κορυφή του δύσκολου επαγγέλματός σας, παραμείνατε πιστός τόσο απέναντι στην πατρίδα σας όσο και στην αποικία των γιων και των θυγατέρων της που μεταφυτεύτηκε στην Αμερική». Πέρα από τη συγγραφή βιβλίων, έχει σταδιοδρομήσει και στον κινηματογράφο, καθώς υπήρξε συμπαραγωγός στην κινηματογραφική εκδοχή της «Ελένης» και διευθυντής παραγωγής στο «Ο Νονός 3». Είναι ενεργό μέλος της ΑΗΕΡΑ και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, ενώ το 1988 τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο με τη διάκριση του Αρχοντα, Διδάσκαλου του Γένους. Επίσης, διετέλεσε πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας. Ο Νίκος Γκατζογιάννης και η σύζυγός του Τζόαν Πόλσον, συμμαθήτριά του από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια και επίσης συγγραφέας, έχουν τρία παιδιά: τον Χρήστο, σεναριογράφο που ζει στο Λος Αντζελες, την Ελένη, συντάκτρια περιοδικού στη Νέα Υόρκη, και τη Μαρίνα, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που ζει στη Βοστώνη.
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου