Πέμπτη, 11 Ιουλίου, 2024
ΑΘΗΝΑ. Μια «συγγνώμη» από το ΚΚΕ προς τον ελληνικό λαό για τη βία και την καταστροφή που προκάλεσε με τον εμφύλιο πόλεμο ζητά ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας της Ομογένειας, Νίκος Γκατζογιάννης με μεγάλη συνέντευξή του που παραχώρησε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ετών από την έκδοση της «Ελένης», του εμβληματικού βιβλίου που έχει ως επίκεντρο την αληθινή ιστορία της μητέρας του που βρήκε φρικτό θάνατο από τους κομουνιστές.
Στη συνέντευξη-χείμαρρο ο κ. Γκατζογιάννης κάνει αναφορά και σε πολλά άλλα θέματα, στη δικτατορία, τη μεταπολίτευση, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και φτάνει μέχρι και τον Στέφανο Κασσελάκη.
– Τι άλλαξε για την «Ελένη» σε αυτά τα 40 χρόνια της κυκλοφορίας του βιβλίου;
«Για εμένα, το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός αυτής της περιόδου είναι η κατάρρευση του κομουνισμού στη Σοβιετική Ενωση και την Ανατολική Ευρώπη. Με την πτώση του Τείχους το 1989 η πολιτική φιλοσοφία και όλο το ιδεολογικό οικοδόμημα του δήθεν υπαρκτού σοσιαλισμού απαξιώθηκε, χρεοκόπησε, περιθωριοποιήθηκε οριστικά. Είμαι πλέον 84 ετών και σε αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι εξαιρετικά ευτυχής που βλέπω το τέλος του κομουνισμού, όχι μόνο σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά ακόμη και στην Κίνα, όπου στην ουσία υπάρχει ένα μονοκομματικό καπιταλιστικό καθεστώς. Σήμερα οι νέοι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα από κομουνισμό και μάλλον δεν θέλουν να μάθουν. Σε μια περίοδο εκρηκτικής τεχνολογικής εξέλιξης, οι περισσότεροι νέοι ονειρεύονται να γίνουν επιχειρηματίες νέου τύπου, να αξιοποιήσουν την τεχνολογία, τα ψηφιακά μέσα, την Τεχνητή Νοημοσύνη κ.λπ. Δεν ονειρεύονται ότι θα πουλάνε ‘Ριζοσπάστη’ στις γωνίες των δρόμων. Από αυτή την άποψη οι εμμονές των κομμουνιστών είναι αστείες, κωμικές».
– Η «Ελένη» απασχόλησε, δίχασε θα έλεγε κανείς, την ελληνική κοινωνία όσο ελάχιστα βιβλία στη σύγχρονη ιστορία. Οταν, δε, τον Μάρτιο του 1986 προβλήθηκε η ταινία «Ελένη», σημειώθηκαν ακόμη και επεισόδια έξω από τους κινηματογράφους, η ΚΝΕ εμπόδιζε το κοινό να εισέλθει στις αίθουσες, στράφηκε δημοσίως εναντίον σας προσωπικά κ.λπ. Με δεδομένο ότι η «Ελένη» είναι η αληθινή ιστορία της μητέρας σας, πώς εξηγείτε την ένταση αυτών των αντιδράσεων;
«Το 1980, όταν εγώ ήμουν ακόμη ανταποκριτής των ‘New York Times’ στην Αθήνα, προβλήθηκε ‘Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο’, μια ελληνική ταινία για τον κομουνιστή Νίκο Μπελογιάννη. Εγώ πήγα να το δω και λυπήθηκα που ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο, διότι είχε έρθει στην Ελλάδα για να εφαρμόσει ένα μυστικό σχέδιο, αλλά δεν σκότωσε κανέναν. Κανείς δεν εμπόδισε την προβολή αυτής της ταινίας. Τι λέει όμως για την αντίληψη που έχουν για την ελευθερία οι κομουνιστές, το ότι αυτοί προσπάθησαν να εμποδίσουν τον κόσμο να παρακολουθήσει την κινηματογραφική εκδοχή της ‘Ελένης’; Υποτίθεται ότι οι κομουνιστές πολεμούσαν για την ελευθερία – αλλά μόνο τη δική τους ελευθερία, όχι κανενός άλλου. Εμένα με διέβαλλαν, διαδίδοντας ασύστολα ψέματα και συκοφαντίες για το ποιος είμαι και τι πιστεύω, ενώ κανένας δεν έχει γράψει τόσα πολλά εναντίον της χούντας του 1967 όσο εγώ. Στην επταετία έγραφα συνέχεια στους ‘New York Times’, καθώς και σε άλλα έντυπα του εξωτερικού, οπουδήποτε μπορούσα να καταγγείλω τη χούντα των συνταγματαρχών. Γιατί; Μα γιατί πιστεύω ακράδαντα πως κάθε Ελληνας που στηρίζει οποιουδήποτε είδους δικτατορία γίνεται προδότης της κληρονομιάς μας. Προδίδει τη δημοκρατία, το πιο πολύτιμο δώρο που έδωσαν οι Ελληνες στην ανθρωπότητα. Εγώ ήμουν ανέκαθεν, είμαι και θα παραμείνω όσο ζω, κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε μορφή δικτατορίας, δεξιά ή αριστερή».
Το 1984, όταν κυκλοφόρησε η «Ελένη» στα ελληνικά, η Ελλάδα δεν ήταν μια εντελώς διαφορετική χώρα από ό,τι είναι σήμερα;
«Τότε στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ και η αντιπάθεια προς τους Αμερικανούς ήταν κυρίαρχη, εξού και στη συνέντευξη Τύπου που κάναμε στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου είχαν έρθει ελάχιστοι δημοσιογράφοι, δεν υπήρξε ενδιαφέρον. Αλλά, την πρώτη εβδομάδα η ‘Ελένη’ πούλησε 10.000 αντίτυπα. Εγινε αμέσως εκδοτικό φαινόμενο και εν τέλει ξεπέρασε τα 200.000 αντίτυπα, ίσως και παραπάνω. Σήμερα, στη νέα μορφή της από τον οίκο ‘Κέρκυρα’ έχει κάνει 7 εκδόσεις τα τελευταία 20 χρόνια και εξακολουθεί να πουλάει, γεγονός όχι και τόσο σύνηθες για ένα βιβλίο 40 ετών. Η Αριστερά στην αρχή προσπάθησε να αγνοήσει την ‘Ελένη’, κατόπιν όμως εξαπέλυσε σκληρή επίθεση, βλέποντας την απήχηση του βιβλίου. Εν τέλει, ακόμη και οι αριστεροί παραδέχτηκαν πως ό,τι έγραψα στην ‘Ελένη’ είναι αληθινό. Τα ονόματα των προσώπων είναι αληθινά, τα γεγονότα είναι όλα αληθινά, γι’ αυτό και παρά τις φωνές και τις διαμαρτυρίες, κανείς δεν τόλμησε να μου κάνει μήνυση. Ισως γιατί όλοι ήξεραν ότι σε περίπτωση δίκης, θα έρχονταν στο φως κι άλλα ντοκουμέντα εις βάρος των κομμουνιστών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο εφιάλτης για την Αριστερά είναι ότι στο δικό μου βιβλίο, την ‘Ελένη’, είναι γραμμένη η ιστορία του εμφυλίου πολέμου. Και όχι μόνο του ελληνικού, αλλά στην ουσία κάθε εμφυλίου πολέμου, οπουδήποτε και εάν ξεσπάει. Γι’ αυτό και η ‘Ελένη’ έγινε έργο αναφοράς, συστήνεται σαν βιβλιογραφία σε πανεπιστήμια ανά τον Κόσμο κ.λπ.».
Η αμφισβήτηση για την «Ελένη», όμως, ήταν σχεδόν ενστικτώδης, σχεδόν από σύσσωμη την Αριστερά. Αυτό πώς το διαχειριστήκατε;
«Θα απαντήσω εμμέσως, αλλά θα με καταλάβετε. Ο Μόντιγκλ Στερνς, πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα την περίοδο 1981-’85, μου είχε διηγηθεί το εξής: Κάποια μέρα είχε παραθέσει δείπνο στην Μελίνα Μερκούρη και τον Ζιλ Ντασέν. Η συζήτηση ήρθε στο βιβλίο μου, οπότε η Μελίνα άρχισε να φωνάζει, έξαλλη, ότι ‘αυτά που γράφει ο Γκατζογιάννης δεν έγιναν ποτέ, είναι ψέματα’, κ.λπ. Και ο Ζιλ Ντασέν της είπε ‘Μελίνα, δυστυχώς όλα αυτά έγιναν. Και γι’ αυτό χάσατε’. Και αργότερα πάλι, το 2004, όταν οι εκδόσεις ‘Κέρκυρα’ ανέλαβαν το βιβλίο μου και το επανεξέδωσαν, κάναμε δύο παρουσιάσεις, μία στην Αθήνα και μία στα Ιωάννινα, με ομιλητές τον Κάρολο Παπούλια, τον Θεόδωρο Πάγκαλο -δηλαδή ανθρώπους που είχαν υπάρξει κομουνιστές. Στα Ιωάννινα, λοιπόν, συγκεντρώθηκαν Κνίτες έξω από την αίθουσα της εκδήλωσης, με πανό, φωνάζοντας τα γνωστά συνθήματα ‘λήθη στο μίσος’ κ.λπ. Μου είπαν ότι οι Κνίτες ήταν αποφασισμένοι για έκτροπα, να τα σπάσουν ώστε η εκδήλωση να ματαιωθεί. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Αυτή είναι υποκρισία της Αριστεράς».
Πιστεύετε πως ο ελληνικός, όπως και ίσως κάθε εμφύλιος, προκλήθηκε από, αλλά και προξένησε τεράστια κοινωνική και πολιτική σύγχυση;
«Η μητέρα μου, η Ελένη, μια απλή γυναίκα σε ένα μικρό χωριό στη βόρεια άκρη της Ηπείρου, που δεν είχε την παραμικρή ιδέα από πολιτική, που δεν είχε καμία ιδεολογία, έκρυψε δύο κομουνιστές αντάρτες στο υπόγειο του σπιτιού μας και τους φρόντισε, δίνοντάς τους τροφή και νερό, πριν να φύγουν και πάλι για το βουνό. Γιατί πάντα συναισθάνεσαι τον πόνο του διπλανού σου που υποφέρει, αν έχεις τη στοιχειώδη ανθρωπιά μέσα σου. Ομως, όταν αυτοί ανέβαιναν στο βουνό, δεν ήταν πια άνθρωποι, μεταμορφώνονταν σε κάτι άλλο, γινόντουσαν θηρία. Στο ίδιο μας το σπίτι, που οι αντάρτες το είχαν μετατρέψει σε πολιτική φυλακή, είχαν θάψει στον κήπο 37 πτώματα, των υποτιθέμενων ‘μοναρχοφασιστών’, δηλαδή αθώων και ανύποπτων χωριανών που εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες ύστερα από ‘λαϊκό δικαστήριο’, σε δίκες-παρωδία, όπως και η δική μου μάνα. Γι’ αυτό και η Ελένη δεν θάφτηκε στον κήπο του σπιτιού μας. Δεν είχε απομείνει χώρος για το δικό της νεκρό κορμί».
Από την πλευρά της, η Αριστερά θεωρεί ότι ο Εμφύλιος ήταν η μόνη επιλογή που της απέμεινε μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον ανελέητο διωγμό των κομουνιστών, τις εξορίες, τη Λευκή Τρομοκρατία κ.λπ. Θεωρείτε αβάσιμη αυτή τη θέση;
«Εγώ πιστεύω πως οι κομουνιστές πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη. Από τους συγγενείς των θυμάτων τους πρώτα, αλλά και όχι μόνο. Ενα από τα μεγαλύτερα κακά που έκαναν οι κομουνιστές ξεσηκώνοντας τον εμφύλιο πόλεμο ήταν ότι ανάγκασαν την Ελλάδα να μείνει στάσιμη, να μην προοδεύσει, για περίπου δέκα χρόνια, την έριξαν πίσω από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη επειδή φαντασιώνονταν ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο και θα κάνουν την Ελλάδα μια βαλκανική ‘λαϊκή δημοκρατία’, στα πρότυπα της Σοβιετικής Ενωσης. Και μόνο γι’ αυτό, οι κομουνιστές θα έπρεπε να ζητούν συγγνώμη. Θυμάμαι μια συνάντηση που είχαμε στην Αθήνα ως Αμερικανοί ανταποκριτές με ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ’70. Ενας από αυτούς, ο Κώστας Λουλές, άρχισε να λέει για τα πόσα χρόνια φυλακή είχε κάνει κ.λπ. ‘Δεν ήταν αρκετά’ του είπα. Οταν το άκουσε αυτό ο Λουλές, το πρόσωπό του έγινε κατακόκκινο, παπαρούνα. Τον πήρε παράμερα ένας άλλος Αμερικανός δημοσιογράφος και του ψιθύρισε ‘Κώστα, οι δικοί σας σκότωσαν τη μάνα του Νικόλα. Μην κάνεις σκηνή τώρα’. Κι ο Λουλές έφυγε. Αλλά ναι, εγώ πάντα τα έλεγα χύμα στους κομουνιστές, τους ξεμπρόστιαζα. Ακόμη και πρόσφατα, όταν είχε έρθει στις ΗΠΑ ο Δημήτρης Κουτσούμπας, αν δεν ήμουν άρρωστος και κλινήρης, θα πήγαινα στη Νέα Υόρκη να τον ρωτήσω κατά πρόσωπο ‘πότε επιτέλους θα ζητήσετε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τη βία και την καταστροφή που φέρατε στην Ελλάδα με τον Εμφύλιο;’».
Πώς ήταν η σχέση σας, γενικότερα, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή;
«Ο Καραμανλής δεν επιζητούσε τη συμβουλή μου, αλλά σεβόταν τις απόψεις που εξέφραζα. Και κάθε φορά που βρισκόμουν στην Ελλάδα, με καλούσε σε γεύμα…».
Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά από τις συναντήσεις σας μαζί του;
«Το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να παρατείνει τη θητεία του για δεύτερη πενταετία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπεσε σε κατάθλιψη. Τότε με πήρε τηλέφωνο ο Πέτρος Μολυβιάτης και μου είπε ‘Νίκο, πρέπει να κάνουμε κάτι για τον Πρόεδρο, είναι πολύ στεναχωρημένος με αυτό που έγινε. Πιστεύεις ότι το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ θα μπορούσε να του απονείμει έναν τιμητικό τίτλο; Αυτό θα ήταν καλό για τον Πρόεδρο, γιατί το Χάρβαρντ δεν έχει βραβεύσει ποτέ Ελληνα πολιτικό’. Απάντησα στον Μολυβιάτη ότι ένας τίτλος από το Χάρβαρντ ήταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, λόγω της διοικητικής δομής του πανεπιστημίου, με το συμβούλιο που αποφασίζει, με πολύ αυστηρά κριτήρια κ.λπ. Συμφώνησα όμως ότι θα έκανα ό,τι περισσότερο μπορούσα. Οντως, λοιπόν, βρήκα τον πρόεδρο του Χάρβαρντ, του έκανα το τραπέζι με ελληνικό φαγητό και προσπάθησα να τον πείσω ότι ο Καραμανλής ήταν ο μεγαλύτερος Ελληνας εν ζωή πολιτικός, ότι του άξιζε να τιμηθεί από το κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ κ.λπ. Εκείνος δέχτηκε να εισηγηθεί, αν μη τι άλλο, την πρόταση στο συμβούλιο του Χάρβαρντ. Και, εν τέλει εγκρίθηκε. Δεν το πίστευα ούτε εγώ. Τηλεφώνησα αμέσως ενθουσιασμένος στον Μολυβιάτη, ο οποίος χάρηκε εξίσου. Ομως, μετά από λίγες ημέρες, με πήρε ξανά τηλέφωνο ο Μολυβιάτης: – ‘Νίκο’, μου είπε και ακουγόταν βαρύς, στεναχωρημένος ‘ο Πρόεδρος λέει ότι δεν θα έρθει στην Αμερική για την απονομή στο Χάρβαρντ’.
Γιατί; Γιατί ο όρος που έθετε τώρα ο Καραμανλής ήταν να συναντηθεί με τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Μα, πώς θα μπορούσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να συναντήσει τον Καραμανλή; Υπό ποία ιδιότητα; Ο Καραμανλής, τυπικά, δεν είχε κανένα αξίωμα πια. Ηταν πρώην πρωθυπουργός, πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εντάξει, αλλά πρώην. Παρόλ’ αυτά, πήγα στην Ουάσιγκτον και προσπάθησα, μέσω του chief of staff του Λευκού Οίκου, τον οποίον τον ήξερα, να εξασφαλίσω το ραντεβού. Καθώς περίμενα, πέρασε από μπροστά μου η Νάνσυ Ρέιγκαν, η οποία με πλησίασε με εγκαρδιότητα, καθώς γνωριζόμασταν καλά χάρη στην ‘Ελένη’, στην οποίαν ο Ρέιγκαν είχε αναφερθεί σε ομιλία του μετά από μια ιστορική συνάντησή του με τον Μιχαΐλ Γκορμπατσόφ. Η Νάνσυ με ρώτησε τι έκανα εκεί. Της είπα, και εκείνη προθυμοποιήθηκε να μεταφέρει το αίτημα στον ‘Ρόνι’. Και, ω του θαύματος, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν δέχτηκε να παραθέσει γεύμα προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στον Λευκό Οίκο, την επόμενη της βράβευσής του στο Χάρβαρντ. Απίθανο! Πάλι τηλέφωνο στον Μολυβιάτη, πάλι χαρά και ενθουσιασμός. Ο Πέτρος πέταξε κι αυτός από τη χαρά του, με ευχαρίστησε και έτρεξε να πει τα ευχάριστα στον Πρόεδρο. Μόνο που εκείνος, και πάλι, είχε αντιρρήσεις: ‘Δεν πάω στο Χάρβαρντ, γιατί δεν προβλέπεται να εκφωνήσω ομιλία. Αντί για εμένα θα μιλήσει ο Λόρδος Κάρινγκτον [σ.σ.: πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας]’. Και το ακύρωσε. Ετσι, από πείσμα και εγωισμό, ο Καραμανλής δεν βραβεύτηκε από το Χάρβαρντ, όπως και κανένας άλλος Ελληνας πολιτικός έως σήμερα».
Θρυλείται πως εσείς πείσατε τον Καραμανλή να γίνει ΠτΔ το 1990, μεσολαβώντας εκ μέρους του τότε πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αληθεύει;
«Ναι, αλλά η διαφορά είναι πως πήγα στον Καραμανλή από μόνος μου, δεν με έστειλε ο Μητσοτάκης. Τότε, το 1990, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε ότι δεν θα δεχόταν να ανακηρυχθεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εάν δεν λάμβανε τουλάχιστον 180 ψήφους στη Βουλή. Τις εκλογές είχε κερδίσει ο Μητσοτάκης και, πριν φύγω για την Αμερική, πέρασα να τον χαιρετίσω. Κατά σύμπτωση, είδα τον Γεώργιο Ράλλη να βγαίνει από το γραφείο του. Με το θάρρος που είχα, ρώτησα τον Μητσοτάκη τι γύρευε εκεί ο Ράλλης. Μου είπε «θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Τότε εγώ πήρα τον Γιάννη Παλαιοκρασσά και του είπα ‘πρέπει να πάμε στον Καραμανλή’. Και, όντως, πήγαμε στο σπίτι του στην Πολιτεία και του είπα ‘Πρόεδρε, το Εθνος σε χρειάζεται. Πρέπει να γίνεις Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε αυτή την κρίσιμη φάση για την πατρίδα. Μετά από τα σκάνδαλα και το ‘βρώμικο ’89’, ο ΠτΔ πρέπει να αποκαταστήσει το κύρος της Ελλάδας. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό’. Εκείνος επέμενε στις 180 ψήφους. ‘Εντάξει’ του είπα τότε ‘αφού δεν υποχωρείς από τον όρο που έχεις θέσει, ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο Γεώργιος Ράλλης’. Κι αυτό ήταν αρκετό για να πειστεί. Βέβαια δεν το δέχτηκε αμέσως, είπε ‘θα το σκεφτώ, θα πάω στην Κέρκυρα για το Πάσχα’ κ.λπ., αλλά με έναν εγωισμό τόσο μεγάλο όσο ο δικός του, ο Καραμανλής δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεχτεί τον Ράλλη για ΠτΔ αντ’ αυτού».
Γενικότερα, ποιους Ελληνες πολιτικούς θα ξεχωρίζατε από την περίοδο της Μεταπολίτευσης;
«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι αυτός που θαυμάζω, διότι οδήγησε την Ελλάδα πίσω στη δημοκρατία. Εξίσου όμως εκτιμώ τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος έκανε τα μέγιστα για να ενισχύσει τη δημοκρατία στην Ελλάδα στον ελάχιστο χρόνο -μόλις μια τριετία- που του επετράπη να κυβερνήσει. Από τους πρωθυπουργούς του 21ου αιώνα, ξεχωρίζω τον Αντώνη Σαμαρά που έσωσε την ελληνική οικονομία από την πλήρη κατάρρευση μέσα σε μια τρομακτική κρίση και, τέλος, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έθεσε την Ελλάδα σε μια σταθερή τροχιά ύστερα από την καταστροφική περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί εσχάτως να επαναλανσάρει τον εαυτό του σαν σοβαρό και αξιόπιστο πολιτικό, να κάνει ‘rebranding’ και να επανέλθει στο προσκήνιο, πιθανώς ως ηγέτης της Κεντροαριστεράς».
Πιστεύετε πως έχει ελπίδες να τα καταφέρει;
«Το πρόβλημα με τον Τσίπρα είναι ότι δεν καταλαβαίνει τον έξω Κόσμο, τις εξελίξεις που τρέχουν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Μολονότι πιστεύω πως είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Είναι χαρισματικός, πολύ καλός ως ρήτορας. Το πρόβλημά του όμως είναι ότι δεν έχει σπουδάσει εκτός Ελλάδας, ούτε έχει ταξιδέψει στον Κόσμο. Από την άλλη, βέβαια, το μόνο που θεωρώ σίγουρο στην πολιτική, είναι πως τα πάντα μπορούν να συμβούν. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς ότι στην Ελλάδα θα υπήρχε ανοιχτά ομοφυλόφιλος αρχηγός κόμματος; Ποτέ. Να όμως που έγινε και είναι αποδεκτό».
«Φαινόμενο Κασσελάκης»: Τι πιστεύετε;
«Εβλεπα παλαιότερα τον Στέφανο Κασσελάκη, σε εκδηλώσεις της Ομογένειας, στις ΗΠΑ. Δεν πιστεύω πως έχει εμπειρία στη διακυβέρνηση. Δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τα καθήκοντα ενός αρχηγού της αντιπολίτευσης. Μπορεί στον ίδιον να αρέσει αυτό το καινούργιο παιχνίδι με την πολιτική, αλλά όταν κάποιος ασχολείται με τα κοινά θα πρέπει να δουλεύει πολύ, να είναι προετοιμασμένος, πάντα διαβασμένος».
Ωστόσο, ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης διατείνεται πως θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας.
«Α, ναι. Κι εγώ από τον Νοέμβριο θα παίζω σέντερ στους Μπόστον Σέλτικς, στην τρυφερή ηλικία των 84 ετών».
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου