Οδοιπορικό: Σιμόπουλο - Λογγανίκο - Σπάρτη - Γύθειο - Σπήλαια Δυρού - Καρδαμύλη - Καλαμάτα - Πύργος - Σιμοπουλο

  Τετάρτη, 21 Αυγούστου, 2024

Του Βασίλη Καυκά

Είναι Κυριακή, 18 Αυγούστου, 2024 όταν ξεκινάμε για τα Σπήλαια του Δυρού. Ημέρα ηλιόλουστη με ζέστη στους 40 βαθμούς Κελσίου.  Είναι μόλις 10 το πρωί όταν ξεκινάμε από την πρωτεύουσα της Πηνείας, το Σιμόπουλο, για να επισκεφτούμε τα Σπήλαια του Δυρού.  Στη παρέα είμαστε τρεις, ο Γιάννης με το Danny Boy (Διονύσιο θέλει να τον φωνάζουν) και ο υπογράφον.

Μετά τη γέφυρα του Πηνειού στρίβουμε αριστερά προς Πύργο δια μέσου Οινόης.  Περνάμε το ιστορικό χωριό που το αναφέρει ο Όμηρος μαζί με το διπλανό χωριό Εφύρα.  Περνάμε τη διασταύρωση της Κουτσοχέρας (το χωριό του Σάκη Σταυρόπουλου που έκανε τον Πύργο γνωστό με την ομάδα ποδοσφαίρου ΠΑΝΗΛΕΙΑΚΟΣ) αριστερά μας στο βάθος το Μουζάκι και λίγο πιο κάτω τα Χωριά της Γούβας. 

Εδώ το 2007 με τις μεγάλες φωτιές όλα έγιναν στάχτη.  Δάση, καλλιέργειες, σπίτια… και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι χάθηκαν στην Ηλεία, στη περιοχή της Ζαχάρως, τη μαρτυρική Μάκιστο…  Είχα περάσει το 2008 και ήταν όλα μαύρα.  Μάλιστα είχε βγει το «Ψησταριά η Πελοπονησος, ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ»  Θλίψη παντού, καταστροφές μεγάλες.  Όμως τώρα η φύση προσπαθεί να ανακάμψει μόνη της.  Οι μικρές οι πεύκες, οι ελιές, τα σπάρτα, τα πουρνάρια, πράσινο παντού μέχρι την άλλη φορά που, την άλλη φωτιά….  Το έχει η μοίρα του τόπου κάθε τόσο, 2-3-5… δέκα χρόνια… να καίγονται τα δάση, η φύση. 

Θυμάμαι που λέγανε τότε, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ότι θα θωρακίσουν την Ηλεία, θα, θα, θα.  Τρίχες.  Ρωτήστε τους κατοίκους, πέρα από κάποια τριχίλιαρα και μερικές χιλιάδες ρίζες ελιές…  Περήφανε Ηλειώτη, περήφανε Έλληνα…  Άραγε τι έγινε το Ταμείο Μολυβιάτη που στήθηκε για τις φωτιές;  Έμειναν τα ΘΑ των πολιτικών!

Κοντεύουμε να φτάσουμε στο ύψος του χωριού Χειμαδιό, το Ελαιώνα και τον Αμπελώνα χωριά των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Στέλιου Γιαννακόπουλου και του πρώην αρχηγού της Εθνικής Ελλάδος, Γιώργου Καραγκούνη, που μαζί με άλλα παλληκάρια έφεραν στην Ελλάδα το ευρωπαϊκό το 2004.  Στην αριστερά μεριά του δρόμου είναι μία μεγάλη συκιά γεμάτη σύκα.  Εδώ θα “φιλευτούμε” σύκα.   Εξ άλλου εγκαταλειμμένη είναι όπως και άλλα φρούτο-φόρα δέντρα και χωράφια.

Μερικές σταφίδες στα δεξιά μας είναι μαζεμένες και ο καρπός τους λιάζεται για να πουληθεί στους εμπόρους.  Άραγε τι τιμή να έχει φέτος, τα έβγαλαν τα έξοδα;

Περνάμε από το Κουζούλι με τον υποσταθμό της ΔΕΗ, τον Άγιο Γεώργιο, το χωριό του Μπάμπη Τσουκαλά από την Καρολίνα των ΗΠΑ και φτάνουμε στον Πύργο (από εδώ κατάγονται πολλοί από τον Πανηλειακό Σύλλογο Βοστώνης όπως η Θεοδωρα Χρονοπούλου, Γεώργιος Παναγουλόπουλος και άλλοι όπως η Ντίνα Ματσούκα από το Μόντρεαλ…) και… φτάσαμε στο δρόμο γκιλοτίνα Πατρών – Πύργου  (Εθνική Οδό την λένε) όπου στρίβουμε αριστερά για Αρχαία Ολυμπία.  Σε λίγο περνάμε το Κολίρι (χωρίο του Νίκου Τεντόπουλου από το Μόντρεαλ και λίγο πιο κάτω στρίβουμε για Καλαμάτα.  Δεξιά μας απλώνετε ο κάμπος της αποξηραμένης λίμνης της Αγουλινίτσας.  Από δω είναι η καταγωγή της Παρακευής Σορόκεν και της αδελφής της Φωτινής, του πρώην Μητροπολίτη Denver Ησαΐα, του πατρός Αλέξανδρου Καρλούτσου… Περνάμε τον Αλφειό, το Επιτάλιο, το Σαμικό, τη Σκυλουντία και άλλα ιστορικά χωριά με ονομασίες από τότε που άρχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες (776π.Χ.).

Περνάμε τη Ζαχάρω, τους Σχίνους (χωριό του αείμνηστου Ναπολέων Χρονόπουλου και των αδερφάδων του Χριστίνας και των αειμνήστων: Δήμητρας Πάπα, πρεσβυτέρα Ελένη Αλεξοπούλου, Μαρία Παπαδοπούλου, Αιωνία τους η Μνήμη).  Είναι πολλοί που κατάγονται από αυτά τα μέρη και μου διαφεύγουν τα ονόματά τους αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Ηλία Βασιλόπουλο. 

Φουλάρω το αυτοκίνητο με βενζίνα στο bp.  Η κοπέλα πλένει τα παράθυρα και για πρώτη φορά κοιτάζω το λογαριασμό.  Συνολικά 42 ευρώ.  18 ευρώ η βενζίνα και 24 ευρώ ο φόρος!!!  “Ληστεία” από το κράτος!

Συνεχίζουμε την πορεία μας και η πινακίδα μας λέει ότι μπαίνουμε στη Μεσσηνία.  Μόλις 2 χιλιόμετρα από τα σύνορα των δύο νομών πριν 3 εβδομάδες έγινε ένα μεγάλο τροχαίο με νταλίκα φορτωμένη άμμο και 3 αυτοκίνητα που έρχονταν από απέναντι.  Αποτέλεσμα της σύγκρουσης: 4 νεκρούς και πολλούς τραυματίες.  Στο ένα αυτοκίνητο που οι άνθρωποι είχαν σχέση με το Σιμόπουλο αφού η γιαγιά (66 χρονών ήταν από εκεί) 2 νεκροί και 2 τραυματίες.  Βρέθηκα στην κηδεία του αξιωματικού του Στρατού και της κορούλας τους 12 ετών!  Μερικά λουλούδια και ένας σταυρός, φρεναρίσματα από τη νταλίκα είναι ακόμα ορατά.  Κρίμα.  ΘΑ γίνει και αυτός ο δρόμος!

Συζητάμε με τους επιβάτες το ατύχημα και φτάσαμε στο Καλό Νερό.  Εδώ στρίβω αριστερά προς Κοπανάκι-Ζευγολατιό.  Στη διαδρομή βλέπουμε μία επιγραφή με ένα βέλος «Το μέρος που γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης». 

Φτάνουμε στην Εθνική οδό που συνδέει την Κόρινθο, Τρίπολη, Σπάρτη και Καλαμάτα.  Στρίβουμε για Σπάρτη και περνάμε τη γέφυρα Τσακώνας.  Ανεβαίνουμε τον Ταΰγετο και η βλέπουμε πινακίδες από πόλεις και χωριουδάκια γνωστά και άγνωστα στο βουνό όπως Μεγαλόπολη, Λογγανίκο… 

Λέω στην παρέα μου θα πάμε, στο Λογγανίκο.  Γνωρίζω πολλούς από το Λογγανίκο που μένουν στη Βοστώνη οπότε πάμε να επισκεφτούμε το χωριό δεν έφεραν αντίριση.  Μάλιστα ο Γιάννης ενθουσιάστηκε αφού οι γονείς του είναι από εκεί.  Ανεβαίνουμε προς το χωριό και κάθε τόσο ανταμώνουμε άλλα αυτοκίνητα που κατεβαίνουν.  Αρκετές στροφές και πολλές φορές σταματούν οι περισσότεροι για να μας αφήσουν να περάσουμε αφού ανεβαίνουμε ανηφόρα.  Κάποιοι άλλοι είναι βιαστικοί και μας κόβουν τη φόρα αφού πρέπει να σταματήσουμε.  Αριστερά είναι γκρεμός και δεξιά το βουνό.  Καλά πάμε πάνω αλλά πως κατεβαίνουν λέω μέσα μου αφού δεν κατέχω από οδήγημα σε τέτοια μέρη.  Δεν λέω τίποτα όμως για να μην τους πανικοβάλω.  Τελικά μπήκαμε στο χωριό των τόσων που ζουν στη Βοστώνη: Αγγάνης, Βέργαδος, Νικολακάκης, Μάρκου, Ιατρού… 

Λογγανίκο (Logan iko) Paneliakos.com

H πλατεία με το γεροπλάτανο, η εκκλησία... downtown δηλαδή

Ένα 4χ4 έρχεται από απέναντι και σταμάτησε να περάσω, σταματώ και εγώ και ρωτάω εάν είναι εδώ ο Γιώργος Ιατρού.  «Ναι, προχώρα και ρώτα πιο κάτω» μου είπε και αυτό έκανα.  Έφτασα στη πλατεία!  Αρκετός κόσμος αφού έχει τελειώσει η εκκλησία και πολλοί κάθονται στο καφενείο.  Τελικά ψάχνοντας βρήκαμε το σπίτι του Γιώργου.  Κορνάρισα και ο Γιώργος βγήκε στο μπαλκόνι.  Μόλις μας είδε δεν πίστευε στα μάτια του.  Πήγαμε στο σπίτι όπου μας φιλοξένησαν ο Γιώργος και η Μαρία.  Μάλιστα με το Γιάννη που η μητέρα του κατάγετε από το Λογγανίκο είναι συγγενείς!  Από το μπαλκόνι στη πλευρά του Ταΰγετου η θέα είναι το κάτι άλλο, βλέπουμε ένα απέραντο πράσινο.  Άντε τώρα να συγκρίνεις το Lynn με αυτό που βλέπουμε!

Έπρεπε όμως να φύγουμε γιατί δεν μας έπαιρνε ο χρόνος.  Στις 1:10 το απόγευμα φτάσαμε στο κέντρο της πρωτεύουσας της Λακωνίας και ιστορικής Σπάρτης.  Αφήνουμε το Γιάννη που πρέπει να πάει σε βάπτιση και πάμε στο άγαλμα του Βασιλέα Λεωνίδα που η ανδρεία του και θάνατος του έβαλε τη Σπάρτη πολύ ψηλά στο παγκόσμιο χάρτη.

Στο άγαλμα του Λεωνίδα  Paneliakos.com

Συνεχίσαμε και πήγαμε στο Γύθειο όπου στη πλατεία και στη παραλία τα εστιατόρια είναι γεμάτα.  Εστιατόριο «Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν» λέει μία πινακίδα. 

Καταγάλανη η θάλασσα.  Το νησάκι από όπου λένε έκλεψε ο Πάρις την Ελένη είναι γεμάτο κόσμο.  Δεν σταματούμε όμως γιατί πρέπει να προλάβουμε τα Σπήλαια του Δυρού ανοικτά.  Ακολουθούμε τις πινακίδες προς Αερόπολη γιατί το GPS δεν πιάνει.

Οδηγώντας μέσα στα βουνά φτάνουμε στην Αερόπολη και μετά συνεχίζουμε προς τα Σπήλαια κατεβαίνοντας την πλαγιά.  Μπροστά μας είναι ένας καταγάλανος κόλπος.  Φτάνουμε στα εκδοτήρια εισιτηρίων όπου μας πληροφορούν ότι η διαδρομή σήμερα μέσα στο σπήλαιο είναι μόνο 300 μέτρα γιατί το νερό έχει ανέβει και υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.  Ήρθαμε 200 χιλιόμετρα και θα πάμε είπαμε.  Σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε προς το σπήλαιο.

Η Μανιάτισσα με το δρεπάνι  Paneliakos.com

Ένα άγαλμα η γυναίκα Μανιάτισσα με το δρεπάνι στο χέρι μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στη Μάνη όπου Τούρκος δεν πάτησε.  Και εάν κάποτε οι Τούρκοι ξέροντας ότι οι άνδρες ήταν στο πόλεμο επιτέθηκαν στις Μανιάτισσες που θέριζαν αυτές τους αντιμετώπισαν με τα δρεπάνια που θέριζαν.

Φτάσαμε στο Σπήλαιο του Δυρού.  5-6 υπάλληλοι με τη συμπεριφορά τους δεν με εντυπωσιάζουν.  Δεν ξέρω εάν πληρώνονται ή κάνουν αγγαρεία!  Εμένα το δεύτερο μου φάνηκε.  Κάπνιζαν, βαριόντουσαν…  Περιμέναμε 5 λεπτά ώσπου να έρθουν κι άλλοι να γεμίσει η βάρκα (8 άτομα) και ένας με ένα μικρό κουπί μας ταξίδεψε στη λίμνη (300 μέτρα).  Θυμήθηκα το βαρκάρη στην Αχερουσία λίμνη αλλά έδιωξα γρήγορα τη σκέψη μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.  Σταλακτίτες και σταλαγμίτες δε διάφορα σχήματα. 

Φωτογραφίες από το Σπήλαιο Δυρού Paneliakos.com

Η λίμνη δεν έχει εξερευνηθεί όλη, μας είπε βαρκάρης.  Ανακαλύφτηκε το 1895 και είναι 15 χιλιόμετρα.  Το μεγαλύτερο σπήλαιο στο κόσμο.  Και όμως η συμπεριφορά των υπαλλήλων λίγη.  Ακόμα και το κατάστημα για αναμνηστικά ήταν κλειστό!  Μου θύμισε πριν μερικά χρόνια που μας έδιωξαν οι υπάλληλοι από την Ακρόπολη των Αθηνών γιατί τελείωσε η βάρδια τους λέει!  Άραγε τα ξέρει αυτά το Υπουργείο Πολιτισμού και οι αρμόδιοι;  Ποιοι αρμόδιοι δηλαδή…

20 λεπτά ήταν όλο κι όλο αυτά που είδαμε στο Σπήλαιο του Δυρού.  Ενώ μέσα στο σπήλαιο η θερμοκρασία μέσα ήταν 18 βαθμούς, το νερό 12 βαθμούς Κελσίου, έξω καιγόταν η πέτρα. 

Φωτογραφία του κολπίσκου από το εστιατόριο Πανόραμα Paneliakos.com

Η ώρα είναι 4:00μμ και έχουμε κάνει υπομονή για φαγητό για να φάμε στο εστιατόριο "Πανόραμα".  Μία ταβέρνα με καλό φαγητό και θέα ΠΑΝΟΡΑΜΑ.  Το 2004 είχα έρθει πάλι και σταματήσαμε με την οικογένεια και φάγαμε.  Η διαδρομή και ο χρόνος άξιζε για τις φωτογραφίες που βγάλαμε και το φαγητό.  Σας συστήνουμε αυτό το εστιατόριο και τους βάζουμε 9+.

Ανεβήκαμε την ανηφόρα και βρεθήκαμε πίσω στην Αερόπολη.  Εδώ υπάρχει ένα δίλημμα, επιστρέφουμε από το δρόμο που ήρθαμε ή πάμε δια μέσου Καρδαμύλης στην Καλαμάτα.  Προτιμώ το δεύτερο και μετά από λίγη ώρα το μετάνιωσα γιατί ναι μεν το τοπίο είναι ωραίο αλλά πολλές στροφές, μικρός δρόμος, γκρεμός…

Περνάμε από διάφορα χωριά.  Ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας το βουνό.  Περνάμε το Οίτυλο, την Καρδαμύλη… και φτάνουμε στην Καλαμάτα.  Η παραλία της είναι γεμάτη και μεγάλη η κίνηση.  Σταματάμε για ένα καφέ και μπαίνουμε στο δρόμο Καλαμάτας  - Αθήνας.  Σε περίπου 20 χιλιόμετρα στρίβουμε για Πύργο.  Μέχρι το Καλό Νερό πηγαίνουμε με το φως της ημέρας.  Από κει και μετά από Καλό Νερό μέχρι τον Πύργο η κυκλοφορία είναι μεγάλη.  Οι βιαστικοί ανάβουν τα φώτα να προσπεράσουν και τρέχουν σαν δαιμονισμένοι σε μικρό επαρχιακό δρόμο!  Από απέναντι πολλές φορές οδηγούν με τη μακρινή σκάλα και μας τυφλώνουν.  Ανίδεοι οδηγοί ή υπερόπτες και εγωιστές;

Περνάμε μέσα από τον Πύργο που είναι γεμάτος ζωή.  Η ώρα είναι 9:30 το βράδυ.  Συνεχίζουμε την πορεία και στην παραλία του Αγίου Ηλεία όπου μας περιμένει ο Μπάμπης κάνουμε μπάνιο.  Το νερό είναι ζεστό.  Το αυγουστιάτικο φεγγάρι λάμπει και πολλοί τραβάνε φωτογραφίες.  Κοντά στα μεσάνυκτα επιστρέψαμε στο Σιμόπουλο. 

BΔΚ