Το καλοκαίρι του '62 ο Ζαμπέτας παίρνει εντολή από τον Τάκη Λαμπρόπουλο, τον διευθυντή της Columbia να παρουσιαστεί στο στούντιο ΕΡΑ, που βρισκόταν δίπλα στο αρχαιολογικό μουσείο, για να γνωρίσει ένα νέο συνθέτη. Αμέσως τον πιάνει παράμερα ο ηχολήπτης Σήφης Σιγανός:

«Πρόσεξε, Γιώργο, άσε κατά μέρος τις πλάκες με το μικρό, γιατί είναι ευαίσθητος και ενδιαφέρεται πολύ για αυτόν ο Λαμπρόπουλος». Ο Ζαμπέτας κουμπώθηκε απέναντι στον «πιτσιρίκο» και άκουσε με προσοχή τα τραγούδια του που προορίζονταν για μια παράσταση «Τα κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Η αλήθεια είναι ότι του άρεσαν οι μουσικές του και άρχισε επί τόπου να τις ντύνει με εισαγωγές και να βάζει διάφορα στολίδια, πράγμα που έκανε για πολλούς συνθέτες ο Ζαμπέτας και για το λόγο αυτό θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να θεωρείται συνδημιουργός. Ο νεαρός συνθέτης, ο μετέπειτα διάσημος Σταύρος Ξαρχάκος, τον κοίταξε εκστασιασμένος. Το ίδιο και μια από τις πρωταγωνίστρεις της παράστασης, η Κατερίνα ΧέλμηΤα δύο αυτά τραγούδια, που δεν ήταν άλλα από την «Άπονη ζωή» και την «Φτωχολογιά» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, πέρασαν ύστερα στον κινηματογράφο ηχογραφημένα με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Στο δεύτερη φωνή ήταν η Ρία Κούρτη, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Πάνου Γαβαλά που δεν ήθελε με τίποτε να «δανείσει» το σεκόντο του στον Μπιθικώτση. Λέγεται ότι ο πάντοτε μυστήριος Γαβαλάς είπε για τον νεαρό Ξαρχάκο: «Ποιος είναι αυτός ο μπούλης που ήρθε στην Κολούμπια για να μας πάρει το εργαλείο μας;» Με δυναμική παρέμβαση του Ζαμπέτα λύθηκε η παρεξήγηση και μάλιστα λίγο καιρό μετά ο Γαβαλάς βρέθηκε να κάνει πρόβες ένα τραγούδι του... μπούλη, το «'Ονειρο δεμένο» που άφησε εποχή με τη φωνή του.