Στην φωτογραφία-από τη βιογραφια «Βίβα Ρένα» του Μάκη Δελαπόρτα- περιστοιχισμένος από την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Σταύρο Παράβα, την Γκιζέλα Ντάλι και τον Γιάννη Ντουνιά

Στα τέλη του 1960 ο γιος ενός παλιού ρεμπέτη ψάχνει τα πατήματά του στη μουσική. Δάκρυα όμως τα προοίμια της τέχνης και ο νεαρός τραγουδιστής έχει ήδη μια απόρριψη στην πλάτη του από το είδωλό του, τον Στέλιο Καζαντζίδη. Λίγους μήνες αργότερα υπογράφει συμβόλαιο με τη ΜΙΝΟΣ και πηγαίνει φαντάρος.

Είχε όμως σημάνει η μεγάλη ώρα για τον Γιώργο Νταλάρα. Η Μαρινέλλα χωρισμένη από καιρό με τον Καζαντζίδη, τον ακούει στο ραδιόφωνο να τραγουδά: «Ο ουρανός φεύγει βαρύς» του Σταύρου Κουγιουμτζή και ζητά από τον Μάτσα να τη φέρει σε επαφή μαζί του. Η Μαρινέλλα περιγράφει τη σκηνή της πρώτης τους συνάντησης στο σπίτι της:

Ήρθε ο Γιώργος σπίτι μου. Μου χτύπησε το κουδούνι: «Είμαι ο Γιώργος Νταλάρας, ξέρετε, από τον κ. Μάτσα». «Έλα μέσα, έλα μέσα» του έγνεψα. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα. Είχα στ' αφτιά μου το ιδιότροπο στυλ τραγουδίσματος που είχε, την περίεργη φωνή του. Ήταν κάπως συγκρατημένος, λίγο δειλός. Ε, για 'κείνον βλέπεις ήμουν η Μαρινέλλα. Μετά γίναμε πολύ φίλοι.»

Η Μαρινέλλα βάζειτα μεγάλα μέσα για να τον φέρει με μετάθεση στην Αθήνα, ώστε να εμφανίζεται μαζί της στο παραλιακό κέντρο Stork. Ο Γιώργος Νταλάρας, έχοντας μόλις κλείσει τα είκοσι, συμμετείχε τότε και στην επιθεώρηση «Έρχονται δεν έρχονται» με τον θίασο της Ρένας Βλαχοπούλου και του Σταύρου Παράβα στο Κηποθέατρο του Βασιλικού Κήπου. Στις παραστάσεις αυτές τραγουδούσε το «Να ‘τανε το ’21», που έγινε μεγάλη επιτυχία. 

(*στοιχεία αντλήθηκαν από τη σελίδα elena's diary στο facebook)